Vandaag is het al dertig jaar geleden dat “Jurassic Park” van Steven Spielberg worldwide in de filmzalen was te zien. Het zorgde meteen voor een record aantal verkochte tickets. Ook nu nog staat de film ongetwijfeld in de top tien van de meest bezochte films. Het scenario voor “Jurassic Park” van Michael Crichton (1942-2008) was eigenlijk gebaseerd op het cliché van het opnieuw tot leven wekken van uitgestorven dieren. In de aloude Amerikaanse traditie waren filmdinosauriërs tot dan toe meestal te groot (“the biggest“) en bij de fysiologische fouten (die men, toegegeven, soms nog niet kon weten op dat moment) is het meest opvallende dat de staarten altijd slepen, terwijl men er nu van overtuigd is dat ze rechtop werden gehouden. Ik heb er niet op gelet of de dino in “Jurassic Park”, de eerste film die “realistisch” probeert te zijn, zijn staart in erectieve toestand paradeert, maar gezien de evoluties op het gebied van de moraal moet dit kunnen.