Beste F, het was toch bitter toen ik gisteren merkte dat er voor de woning hiernaast een vreemde auto stond, dat een onbekende enkele kleine meubelstukken binnendroeg en zo beslag legde op het huis. Op wat decennia lang jouw huis was. Onverwacht was het niet. Het is bijna een jaar sinds jij verdween naar zo’n woonzorgcentrum, een fraaie term voor iets waar ik met enige argwaan naar gluur. Bittere noodzaak was dat. De dementie die al lang sluimerde met ups en downs werd langzamerhand een gevaarlijke spelbreker in het dagelijks bestaan. En jou geen minuut meer aan je lot overlaten bleek een onmogelijke praktische en psychische opgave voor de twee dochters. Hoe ontstellend ze ook deze beslissing tegemoet hadden gezien en steeds bleven uitstellen. Tot tenslotte toch de deur definitief achter jou werd dichtgetrokken. 

Lees verder “Het hoekje van Opa Adhemar (109)” →