Een van de eerste recensies van deze zesde roman (*) van Tom Lanoye verscheen in De Morgen op 6 september 2006, geschreven door Jeroen Versteele, waarin het verhaal van Maarten Seebregs — een homoseksuele ex-locatiescout die een schijnhuwelijk aangaat — wordt besproken en de toon en thematiek van de roman worden geschetst. Op diezelfde 6 september 2006 publiceerde Herman Jacobs in Knack een bespreking van Het derde huwelijk met lof voor Lanoyes vertelstijl, zijn humor en tragiek, en hoe hij het verhaal van Maarten tot leven brengt.
Je gelooft het nooit, maar ik heb dat in de realiteit eens weten gebeuren, zij het met een omwisseling van de geslachten. Het zal nu zeker al dertig jaar, misschien zelfs wel veertig jaar geleden zijn dat een vriendin van mij dat heeft meegemaakt. Met vakantie in het toenmalige Joegoslavië ontmoet ze het spreekwoordelijke vakantieliefje en deze stelt haar voor om te trouwen. Niet omdat hij ervan overtuigd is de Grote Liefde te hebben ontmoet, maar omdat hij een verblijfsvergunning wil hier in ons land. Alhoewel dat meisje gestudeerd heeft en dus beter zou moeten weten, stemt ze erin toe, ik neem aan omdat er langs haar kant toch wel sprake was van een zekere liefde. Maar eens het huwelijk voltrokken hier in België blijkt het vakantieliefje nog weinig aandacht te hebben voor haar. Na zes maanden huwelijk kan men scheiden en toch de verblijfsvergunning behouden, dus zo gezegd zo gedaan, maar zo simpel blijkt het uiteindelijk dan toch allemaal niet te zijn.
Maar wat zit ik hier eigenlijk te lullen? Ik heb het zowaar zélf meegemaakt. Met een Chinese doctoraatsstudente in mijn geval. Maar ik had al een huwelijk achter de rug en zelfs een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen. “Trouw met X.,” suggereerde ik, “en word mijn minnares.” Maar dat ging ook niet door natuurlijk. Een tijdlang had ze met mijn vriend een verhouding, maar trouwen kwam er niet van (ik weet niet waarom en ik wil het ook niet weten). Dan maar emigreren naar de VS waar ze haar doctoraat behaalde en een rijke Amerikaan aan de haak sloeg. (En mijn vriend verongelukte met de fiets, maar dat is dan weer een heel ander verhaal.)
Ronny De Schepper
(*) Kort overzicht van zijn romans tot dan toe, zodat je ziet waar het past:
- Kartonnen dozen (1991) – vaak een novelle genoemd, maar meestal meegeteld
- Alles moet weg (1992)
- Het goddelijke monster (1997)
- Zwarte tranen (1999)
- Boze tongen (2002)
- Het derde huwelijk (2006)
Daarna volgden o.a. Sprakeloos (2009) en Gelukkige slaven (2013).
👉 In de ontwikkeling van zijn oeuvre markeert Het derde huwelijk duidelijk de overgang naar een meer internationaal, politiek en existentieel georiënteerde roman, los van de expliciet Vlaamse context van zijn eerdere werk. (chatgpt)
dagelijks iets degelijks 