Op 21/12/2010 zag ik “The sender”, een Amerikaanse sciencefictionfilm van Richard Pepin uit 1998. Het scenario was van Nathan Long en Richard Preston Jr.
Een kapitein van de luchtmacht (Michael Madsen) achtervolgt de overheidsagenten die zijn dochter (Erica Everage) hebben ontvoerd, nadat ze hebben ontdekt dat ze over buitengewone ‘zendkrachten’ beschikt. Ongetwijfeld vind je deze samenvatting (van IMDb) al een stinker en daarmee verschil je dan ook niet van andere reviewers. Eén vraagt zich zelfs af waarom hij geen nul kan geven (het slechtste waarderingscijfer is inderdaad 1). Laat ik er desondanks één uitnemen die iets genuanceerder is. De titel van zijn (haar?) review is: “Goed begin, goed einde, slechte film….” en gaat als volgt: “Michael Madsen en R.Lee Ermey worden volledig verspild in dit explosiefestijn, dat zich voordoet als een sciencefictionfilm. Het lijkt wel alsof de marketingafdeling dacht: we hebben wat autoachtervolgingen en explosies, kunnen jullie daar een flinterdun script omheen wikkelen? Na een veelbelovende opening waarin de Corsairs een UFO boven de Bermuda-driehoek tegenkomen, stort alles in elkaar en gebeurt er de volgende anderhalf uur niets anders dan autoachtervolgingen, explosies en schietpartijen, autoachtervolgingen, explosies en schietpartijen. Dan wordt alles zogenaamd afgerond met een sciencefiction-einde, maar tegen die tijd ren je misschien wel naar de tandarts voor een tandextractie, iets wat minder pijnlijk zou zijn dan het kijken naar The Sender.” De nuances mogen overigens niet baten: ook hij/zij beperkt zich tot 1 punt…
Ronny De Schepper (op basis van de Internet Movie Database)
dagelijks iets degelijks 