Zestig jaar geleden: “Rubber Soul”

Het is al zestig jaar geleden dat The Beatles zowel de single met de dubbele A-kant “We can work it out”/”Day tripper” uitbrachten als de elpee “Rubber soul”, waarop nota bene deze single niet eens voorkomt! Wat een luxe! Over de single heb ik het al gehad, toen ze werd opgenomen, daarom concentreer ik me vandaag op de elpee.

De enige hit die eruit werd getrokken was het nogal schmalzerige “Michelle”, maar deze elpee bevatte voor de rest nog zoveel parels dat ze gerust in aanmerking kan komen als “beste elpee” van de Fab Four, en Joost weet dat er op dat vlak keuze te over is!
Zelf kon ik me destijds enkel de “extended play” die eruit werd getrokken permitteren en die bevatte naast de hitsingle “Michelle” toch ook al pareltjes als “Run for your life”, “Drive my car” en vooral “Girl”, wat mijn lievelingsnummer was. Ik ben dan ook diep beschaamd dat ik enkele jaren later dit plaatje aan Edwin Thoen heb verkocht voor 66 fr. om mij met dat bedrag de single “Abergavenny” van Marty Wilde te kunnen kopen. Niet dat dit een slechte single was, maar er was toch eigenlijk geen vergelijk mogelijk!
Andere prachtige nummers uit deze elpee die eeuwigheidswaarde hebben, zijn o.a. “Nowhere man”, “You won’t see me” en “Norwegian wood”. Voor dit laatste nummer zou ik me op de Japanse schrijver Haruki Murakami kunnen beroepen, maar ik kies integendeel voor nog een ander nummer van John Lennon: “In my life”. Hiervoor wil ik radioman Frans Ieven aanhalen, die in de jaren tachtig de producer was van “Neem je tijd (en zet de autoradio aan)”, een populair programma in de avondspits op BRT 1 (nu Radio 1). Toen ik hem destijds opbelde voor mijn muziekreeks in De Rode Vaan, wist hij me te vertellen: “Neem je tijd wil zich vanaf 1985 meer gaan richten op de leeftijdsgroep van 25 tot 45 jaar, dus wat oudere popliefhebbers die niet erg aan bod komen, maar die ook niet die ouwe easy listening-muziek willen horen. Bijgevolg gaan wij ook wat meer aandacht besteden aan ouder hitwerk. Daarom vragen wij aan de luisteraars om ons een lijstje op te sturen van een tiental platen uit de jaren 1965-1975 en liefst rond een thema. Dat kan een periode zijn, een stad, een componist, een platenstal, om het even wat eigenlijk, als het maar leuk is. En daaruit kiezen wij er dan elke week één, waaruit wij net voor het nieuws van zes uur een nummer draaien. Als ikzelf zo’n lijstje zou samenstellen, dan zou er zeker een nummer van The Beatles in voorkomen, liefst iets leuks uit Rubber soul, b.v. In my life. Daarnaast Sympathy for the devil van The Stones, al was je in de jaren zestig of Beatle- of Stonesfan en niet de twee tesamen. En dan als absolute vader van de popmuziek moet er zeker een nummer van Chuck Berry bij, uit de jaren zestig is dat dan Memphis Tennessee, al kan het eigenlijk alles van hem zijn. En Lazy sunday van The Small Faces. En als ik er een plaat moet bijnemen waarop ikzelf meespeel, dan is dat ongetwijfeld Jan De Wilde“.

“Rubber Soul” was een voorbeeld van de manier waarop de Beatles prominente invloeden van de Beach Boys in hun muziek begonnen te vertonen. De versie van het album dat Brian Wilson in de VS hoorde, kwam echter niet overeen met de versie die in het Verenigd Koninkrijk en elders werd uitgebracht. Vier nummers werden van de Britse versie van het album verwijderd (“Drive My Car”, “Nowhere Man”, “What Goes on” en “If I Needed Someone”) en twee nummers van het Britse album Help (nummers die nog niet in de VS waren uitgebracht) werden toegevoegd (“I’ve Just Seen a Face” en “Its Only Love”). De Amerikaanse versie was 7 minuten korter dan de Britse versie. De “ontbrekende” Rubber Soul-nummers werden later in de VS uitgebracht op het album Yesterday and Today .
Geïnspireerd door de samenhang van “Rubber Soul”, begon Brian vervolgens met het maken van “Pet Sounds”, een album zonder opvulnummers. De Beatles reageerden vervolgens op “Pet Sounds” met “Revolver” en, beroemder, “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” nadat Brian er niet in slaagde “Smile” af te maken. (Internet Film Database)

Ronny De Schepper