Vandaag wordt de gewezen Italiaanse wielrenner Marcello Mugnaini 85 jaar. En hij mag blij zijn dat hij deze verjaardag nog kan vieren!
13 juli 1967 is een datum die in iedere wielerliefhebber zijn geheugen staat gegrift, want dat is de dag dat Tom Simpson is overleden op de flanken van de Mont Ventoux. Maar juist omdat we dan allemaal aan Tom Simpson moeten denken, is een ander dopingverhaal volledig uit ons geheugen gebannen…
Voor de start van die dertiende rit van de Tour 1967, die dus over de Ventoux, stuurde het Franse ministerie van Jeugd en Sport voor het eerst dopingcontroleurs naar de karavaan. De UCI, noch de Franse wielerfederatie hielden zich immers niet met dat soort futiliteiten bezig. Een plaatselijke politiecommissaris van Marseille werd gelast om de controlerende artsen aan te stellen. Men droeg er echter wel zorg voor dat geen enkele vedette een urinestaal moest afleveren.
Na nauwelijks 14 kilometer in die rit van Marseille naar Carpentras werd het peloton in Calas opgeschrikt door een zware val, veroorzaakt door een loslopende hond. De Italiaan Marcello Mugnaini (26) werd buiten kennis met de helikopter afgevoerd naar het ziekenhuis. Daar heerste paniek bij de aankomst van de coureur. De chirurg durfde immers niet ingrijpen omdat Mugnaini duidelijk tjokvol doping zat. Aangezien de dokter niet wist welke, wist hij ook niet welke anestesie hij moest toepassen. Gelukkig kon een Italiaanse radioreporter aan de finish uitkomst brengen. Hij wist wat zijn landgenoot gewoonlijk pakte voor een bergetappe en hoeveel. Dat redde het leven van de renner, die beter weg kwam dan zijn landgenoot Alessandro Fantini die na een zware val in de Ronde van Duitsland ’61 bezweek, omdat de artsen machteloos moesten blijven toezien.
Opmerkelijk is dat de Italiaanse Wikipedia weliswaar toegeeft dat deze val het quasi-einde van Mugnaini’s loopbaan inluidde, maar hier is er van doping helemaal geen sprake: “Zijn carrière, die hem talloze klasseringen in wegwedstrijden opleverde, kwam praktisch ten einde met de Tour de France van 1967, die hij in de dertiende etappe staakte vanwege een lelijke val die hem talloze breuken opleverde. Hij probeerde het nog twee jaar opnieuw, maar zonder verdere resultaten.“
Nochtans voorafgaand aan dit incident had Mugnaini een veelbelovend profrenner geleken. Nogmaals de Italiaanse Wiki: “Hij werd prof in 1964 en bij zijn debuut in de Giro d’Italia, gewonnen door Jacques Anquetil, eindigde hij als zevende en won hij de etappe van Lavarone naar Pedavena. Het jaar daarop, 1965, eindigde hij de Giro als vierde in het algemeen klassement. Nog in 1965 won hij een etappe in de Ronde van Zwitserland, de 303 kilometer lange Bellinzona-Château-d’Oex, en eindigde hij als derde in het algemeen klassement. In 1966 nam hij deel aan de Tour de France, won een etappe, Pau-Luchon, en eindigde als vijfde in het algemeen klassement, de eerste van de Italianen. In 1967 won hij nog een etappe in de Giro d’Italia, Trento-Tirano.“
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 