“Blue Thunder”

Gisteravond heb ik nog eens (?) naar “Blue Thunder” gekeken. Het vraagteken duidt erop dat ik dacht de film bij het uitkomen (1983) al eens te hebben gezien, maar daar heb ik dan toch niks van gemerkt. En dat was wel merkwaardig aangezien niet minder dan drie acteurs, die ik destijds wel bewonderde, in de hoofdrollen waren te zien: Roy Scheider (uit Jaws), Malcolm McDowell (uit Clockwork Orange) en Daniel Stern (uit Breaking away). De regie was in handen van John Badham (van Saturday night fever).

Allemaal mannen dus en dat was ook maar normaal want dit was zo’n typische macho-actiefilm. En toch was de revelatie een vrouw: Candy Clark als de filmechtgenote van Scheider.

Frank Murphy (Roy Scheider) is piloot bij de luchtsteunafdeling van de politie van Los Angeles (LAPD) en een Vietnamoorlogveteraan met een posttraumatische stressstoornis . Zijn nieuwe partner is beginnend agent Richard Lymangood (Daniel Stern). De twee patrouilleren per helikopter door de stad en assisteren indien nodig de politie op de grond.

Bij terugkeer van een avondpatrouille wordt het duo voor twee weken geschorst wegens beschuldigingen van voyeurisme tijdens een overval in de buurt , die leidde tot de dood van gemeenteraadslid Diana McNeely (Robin Braxton). Murphy wordt al snel weer in dienst genomen en wordt hij geselecteerd om een ​​geavanceerde helikopter te besturen met de bijnaam “Blue Thunder”. Het is een gevechtsvliegtuig in militaire stijl, bedoeld voor politiegebruik bij surveillance en tegen mogelijke grootschalige burgerlijke ongehoorzaamheid of terrorisme tijdens de aanstaande Olympische Zomerspelen van 1984 in Los Angeles. Murphy merkt wrang op dat je met genoeg van deze helikopters “het hele verdomde land zou kunnen besturen.”

Wanneer McNeely’s dood meer lijkt te zijn dan zomaar een willekeurige moord, begint Murphy zijn eigen geheime onderzoek. Hij ontdekt dat een subversieve actiegroep van plan is Blue Thunder in een militaire rol in te zetten om stedelijke wanorde te onderdrukken, een weetje waar McNeely destijds onderzoek naar deed. Murphy vermoedt de betrokkenheid van zijn oude Vietnam-tegenstander, voormalig kolonel F.E.Cochrane (Malcolm McDowell), de belangrijkste testpiloot voor Blue Thunder.

Tijdens een testvlucht boven de stad gebruiken Murphy en Lymangood Blue Thunder om een ​​ontmoeting tussen Cochrane en de andere overheidsfunctionarissen vast te leggen, wat hen zou kunnen betrekken bij de samenzwering. Na de landing beveiligt Lymangood de videoband, maar hij wordt gedood. Murphy kaapt Blue Thunder en regelt dat zijn vriendin Kate (Candy Clark) de band ophaalt en aflevert bij een lokale tv-zender om de samenzweerders te ontmaskeren. De finale is uiteraard een treffen tussen Murphy en Cochrane, waarbij u één keer mag raden wie het haalt…

Co-auteurs Dan O’Bannon en Don Jakoby begonnen het plot te ontwikkelen toen ze eind jaren zeventig samenwoonden in een appartement in Hollywood, waar laagvliegende politiehelikopters hen geregeld wekten. Hun oorspronkelijke script was meer politiek van aard en viel het concept aan van een politiestaat die de bevolking controleert door middel van hightech surveillance en zware bewapening. De eerste versie van het scenario voor Blue Thunder werd geschreven in 1979 en had Frank Murphy als een krankzinnig hoofdpersonage met diepe psychologische problemen, die op hol slaat en een groot deel van Los Angeles verwoest voordat hij uiteindelijk ten prooi valt aan F-16’s. Het script werd daarna herschreven door de Amerikaanse scenarioschrijver Dean Riesner op aanwijzingen van regisseur John Badham. Het dient echter gezegd dat er bij het duel tussen Murphy en Cochrane toch ook nog veel collateral damage te noteren valt…

Malcolm McDowell, die de rol van antagonist F.E.Cochrane speelt, heeft ironisch genoeg in het echte leven een intense vliegangst en zelfs zijn toenmalige vrouw Mary Steenburgen kon hem niet overtuigen zijn fobie te overwinnen. Steenburgen zei na afloop tegen de filmmakers: “Ik weet niet hoe jullie hem daarboven hebben gekregen, ik krijg hem niet eens in een 747!”

Roy Scheider van zijn kant was op dat moment vooral bekend vanwege zijn rol als Chief Martin Brody in de eerste twee Jaws-films. Destijds was er een derde film in productie, maar hij had er geen zin in. Dus stemde hij ermee in om mee te doen aan de opnames van Blue Thunder om zijn onbeschikbaarheid voor Jaws te garanderen.

Blue Thunder was een geweldig succes wat Rita Kempley van The Washington Post ertoe dreef te schrijven: “Blue Thunder zweeft net aan de ene kant van onzin en aan de andere kant van geloofwaardigheid, maar stuwt een gewillig publiek de adrenalinehemel in.”

Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)