Op 23/10/2010 zag ik Het meisje dat met vuur speelde (Zweeds: Flickan som lekte med elden) van Daniel Alfredson uit 2009, het vervolg op Mannen die vrouwen haten en dus het tweede deel van de Millenium-trilogie van Stieg Larsson.
Zoals de titel al aangeeft, speelt Noomi Rapace als Lisbeth Salander hier nog een prominentere rol en verdwijnt Michael Nyqvist als Mikael Blomkvist een beetje meer naar de achtergrond.
De focus verschuift dus nadrukkelijk naar Lisbeth Salander. Ze is ondergedoken en probeert afstand te nemen van de maatschappij én van Mikael Blomkvist. Intussen werkt Millennium aan een artikel over mensenhandel en prostitutie in Zweden — een thema dat de bovenlagen van de samenleving raakt. Wanneer er plotseling drie moorden plaatsvinden, wordt Lisbeth op onverklaarbare wijze met de zaak in verband gebracht.
Blomkvist gelooft in haar onschuld en probeert te achterhalen wie er werkelijk achter de moorden zit, terwijl Lisbeth zelf op onderzoek gaat — met risico voor haar leven en haar vrijheid.
🎬 Toon en stijl
In tegenstelling tot de eerste film, die een klassieke misdaadstructuur volgt, is Het meisje dat met vuur speelde meer een actiethriller met een psychologisch accent.
De film verdiept vooral Lisbeths achtergrond en toont waarom ze is geworden wie ze is. De sfeer blijft somber en realistisch, maar met meer tempo en spanning.
🌟 Belang
Dit tweede deel vormt de brug tussen het mysterie van het eerste boek en de afrekening in het derde (Gerechtigheid). Het versterkt Salanders status als moderne, onafhankelijke antiheldin — een vrouw die weigert slachtoffer te blijven in een door mannen gedomineerde wereld.
chatgpt
dagelijks iets degelijks 
Het is een schitterende reeks boeken.
LikeLike