Het is vandaag al vijf jaar geleden dat Viola Smith, wellicht de eerste vrouwelijke professionele drummer, is gestorven op 107-jarige leeftijd. Op de onvermijdelijke standaardvraag aan 100-plussers, antwoordde ze ooit: ‘Wat je moet doen om zo lang te leven? Veel drummen, wijn drinken en lezen!’
In de rubriek Opmaat van de Slagwerkkrant nr.190 (nov-dec 2015) kon men een artikeltje vinden over Viola Smith. In de jaren veertig stond zij bekend als “de vrouwelijke Gene Krupa”. Deze pittige dame, die behalve een snelle en technisch begaafde drummer, ook een waar voorvechtster was van gelijke rechten en respect voor musicerende vrouwen (bepaald niet vanzelfsprekend in die tijd), was een van eerste professionele vrouwelijke drummers, en werd bekend en zeer populair met The Coquettes All Girl Orchestra van zangeres-dirigente Francess Carol (‘when I swing my stick, the girls play every lick’). Zij bleef tot zeer late leeftijd actief.
Geboren als Viola Schmitz, groeide ze op in Mount Calvary, Wisconsin, met zeven zussen en twee broers. Ze leerden allemaal eerst piano, maar alleen de meisjes zouden in een door hun vader bedacht “all-girl” orkest spelen. [Haar ouders exploiteerden een concertzaal in Mount Calvary.] Irene (Schmitz) Abler speelde trombone, Erma Schmitz op vibrafoon, Edwina Schmitz op trompet, Viola Schmitz op drums, Lila Schmitz op saxofoon, Mildred (Schmitz) Bartash op basviool, Loretta (Schmitz) Loehr op piano en Sally (Schmitz) Ellenback op bassaxofoon.
Ze toerden in het weekend en tijdens de zomervakantie langs het Radio-Keith-Orpheum (RKO) circuit van vaudeville en bioscopen, terwijl sommige zussen nog op school zaten. Volgens haar neef, Dennis Bartash, was het spelen met haar zussen in de Major Bowes Amateur Hour radioshow in de jaren dertig haar grote doorbraak. In 1938 richtten Viola en Mildred de Coquettes op, een volledig vrouwenorkest dat tot 1942 bestond. Mildred Bartash speelde klarinet en saxofoon.
Viola Smith schreef in 1942 een artikel voor het tijdschrift Down Beat met de titel “Geef vrouwelijke muzikanten een kans!”, waarin ze betoogde dat vrouwelijke muzikanten net zo goed konden spelen als mannelijke. Ze betoogde: “In deze tijden van nationale nood worden veel van de sterinstrumentalisten van de grote bands gerekruteerd (voor de oorlog, RDS). In plaats van hen te vervangen door wat misschien middelmatig talent is, waarom zouden we niet een paar van de beste vrouwelijke muzikanten van het land hun plaats laten innemen?”
In 1942, nadat Mildred getrouwd was, verhuisde Smith naar New York, kreeg handgemaakte snaredrums van een van haar leraren, Billy Gladstone, ontving een zomerbeurs voor Juilliard en sloot zich aan bij Phil Spitalny’s Hour of Charm, ook alweer een commercieel succesvol volledig vrouwenorkest. Later zou ze spelen bij het NBC Symphony Orchestra.
Haar kenmerkende stijl met dertien drumkits, met name met twee 16 inch tom-toms op schouderhoogte, werd zogezegd nooit gekopieerd, maar Smith merkte wel op dat Louis Bellson twee bassdrums gebruikte nadat hij Smith met de tom-toms had gezien. Gedurende deze tijd nam Smith muziek op voor de films When Johnny Comes Marching Home en Here Come the Co-Eds als lid van het National Symphony Orchestra, en trad zelfs op met Ella Fitzgerald en Chick Webb. Ze verwierf bekendheid als de “vrouwelijke Gene Krupa” en de “snelste vrouwelijke drummer” . Smith trad op tijdens de inauguratie van president Harry Truman in 1949.
Ze bleef bij het Hour of Charm-orkest tot 1954. Nadat Hour of Charm werd ontbonden, leidde ze haar eigen band, Viola and her Seventeen Drums. Van 1966 tot 1970 speelde ze met de Kit Kat Band, die deel uitmaakte van de originele Broadway-productie van Cabaret uit de jaren zestig .
In 2016 werd gemeld dat ze op 104-jarige leeftijd nog steeds actief drumde in de Forever Young Band uit Costa Mesa. Ze was daarmee de oudste nog levende mainstreammuzikante.
Ronny De Schepper [op basis van Wikipedia]
dagelijks iets degelijks 