Het is vandaag ook al veertig jaar geleden dat de Amerikaanse acteur Rock Hudson is gestorven aan aids. Daarmee werd deze tot dan toe “mysterieuze” ziekte eindelijk uit het verdomhoekje gehaald en werd er voortaan ook meer wetenschappelijke research aan gewijd.
Rock Hudson was geboren als Roy Harold Scherer Jr. in Illinois en heeft een zeer kleurloze jeugd gekend. Niets liet vermoeden dat hij uiteindelijk in de filmbusiness zou terechtkomen.
In 1948 speelde hij voor het eerst mee in een film, Fighter Squadron. Volgens de overlevering moest Hudson de take met die ene zin die hij moest uitspreken 38 keer overgedaan worden, omdat hij de zin steeds vergat. Daar kan zelfs Eddy Wally met zijn pogingen om “monsieur Hulot” aan te kondigen nog een puntje aan zuigen!
Roy Harold Scherer jr. had overigens een hekel aan de naam Rock Hudson, die bovendien synoniem was voor de ideale schoonzoon, zodat hij hem nooit zou gebruiken (hij liet zijn foto’s handtekenen door zijn “persoonlijke assistent”) maar hij kon het zich in die tijd uiteraard niet permitteren om zich als homo te outen (hij zou o.m. een verhouding hebben gehad met Burt Lancaster).. Hij had weliswaar een contract bij een homoseksuele manager (Wilson geloof ik) die alle mooie jongens van Hollywood tot zijn klanten mocht rekenen, nadat hij er eerst mee in de koffer was gedoken. Voor insiders was het dus al lang duidelijk, maar de pers liet hem toch gerust.
Af en toe verscheen er wel eens een artikel met als thema “Waarom is Rock Hudson nog niet getrouwd?” Daarom trouwde hij in 1955 met een lesbienne (Phyllis Gates), maar dat was een gewone secretaresse die op die manier plotseling in contact kwam met beroemdheden als Lauren Bacall of Doris Day en die begon al vlug te flippen. Dus na twee jaar was dat “huwelijk” alweer voorbij.
Juist omdat hij nooit aan coming out wilde doen, hield Hudson oorspronkelijk ook zijn ziekte geheim. Hij stemde er zelfs mee in dat er een persbericht werd verspreid, waarin werd gezegd dat hij kanker had. Toen hij echter na een jaar zich ging laten behandelen in Parijs, kreeg hij een crisis terwijl hij in het chique Hotel Ritz vertoefde. Hij werd afgevoerd naar het Amerikaans hospitaal in Parijs en alle vrouwen die daar op dat moment aanwezig waren om te bevallen, checkten onmiddellijk uit. Blijkbaar ging men er toen nog van uit dat aids een soort Ebola-virus was dat ook via de lucht werd doorgegeven. Ook het ziekenhuispersoneel wilde hem nauwelijks behandelen. Toen de crisis over was, wilde Hudson terugkeren naar de Ritz, maar dat werd hem verboden! Dan zou hij maar naar Los Angeles terugkeren, maar geen enkel vliegtuig wilde hem aan boord nemen. Hij moest dus een privé-vliegtuig huren om hem naar huis te brengen, waar hij enige tijd later overleed.
In de jaren vijftig en zestig speelde Hudson vooral in komedies, meestal naast Doris Day. Zo speelden ze samen in onder andere Pillow Talk, Lover Come Back en Send Me No Flowers. In “Pillow talk” (1959) tracht Hudson Doris te verleiden door zich als homo voor te doen. Enfin, het zit wel wat ingewikkelder in elkaar dan dat. Iedereen weet dat de plot eigenlijk draait om éénzelfde telefoonlijn, die door Doris Day (als Jan Morrow) en Rock Hudson (als Brad Allen) wordt gedeeld. Op die manier is Jan op de hoogte van alle verleidingstaktieken van Brad. Als deze dan door een toeval (New York is tenslotte niet groter dan een dorp, nietwaar) met haar in contact komt en vaststelt dat ze zelf ook wel een “lekkere brok” is (volgens het scenario natuurlijk, want ikzelf heb altijd de grootste moeite met “all American girl” Doris Day ook maar een beetje aantrekkelijk te vinden), doet hij zich voor als de Texaan Rex Stetson. En hij gedraagt zich als “the perfect gentleman”.
Als Brad Allen bestookt hij nu Jan met allerlei strategieën (het is nog een film uit de tijd dat scenaristen zich nog echt uitsloofden) en zo insinueert hij op een bepaald moment inderdaad dat Rex homoseksueel zou zijn, aangezien hij na talrijke rendez-vous nog altijd niet tot actie is overgegaan… Merkwaardige techniek, toegegeven, maar niet alleen voor Hudson was dit dubbelzinnig, ook Doris Day had in “Calamity Jane” al een merkwaardige scène gehad met een meisje in showkostuum die ze “the prettiest girl she had ever seen” noemde.
Het verhaal van Lover Come Back (in het Nederlands: “Een pyjama voor twee”), een romantische komedie uit 1961, geregisseerd door Delbert Mann is vergelijkbaar met dat van Pillow Talk in die zin dat identiteitsverwisseling een belangrijk plotapparaat is. Hoewel niet zo bekend als Pillow Talk, verdiende het script van Stanley Shapiro en Paul Henning een Academy Award- nominatie voor Best Original Screenplay (in tegenstelling tot Pillow Talk verloor het). Bij het oorspronkelijke einde werden Carol (Doris Day) en Jerry (Rock Hudson) dronken door het innemen van het mysterieuze VIP en checkten ze in in een hotel om te neuken (zij eindigt in een pyjamavest en hij in de broek, vandaar dus de Nederlandse titel). Doris Day stond er echter op dat de slotgebeurtenissen zouden worden herschreven, waarbij Carol en Jerry in dronken toestand zouden trouwen voordat ze naar bed gingen (*). De film kreeg overwegend positieve recensies van critici, maar ik sluit mij eerder aan bij The Monthly Film Bulletin die schreef: “Helaas is de aquariumscène (**) het hoogtepunt van de film. Daarna wordt de sekskomedie getransformeerd in slushy romantiek (…) Af en toe redt de satirische gekheid van Tony Randall een lachen, maar Rock Hudson en een ingetogen Doris Day, die het eerder goed deden met de grapjes, brengen weinig leven in de liefdesscènes wanneer deze het verhaal overnemen.”
Tussendoor was Hudson in 1954 te zien in “Taza, son of Cochise”, zowaar een western van “the king of the weepies” Douglas Sirk. Die Taza is een overloper, die o.m. een aanval van Geronimo verijdelt. Taza werd dus gespeeld door Rock Hudson, terwijl ook Jeff Chandler nog een gastrolletje als Cochise mag vertolken.
In All that Heaven Allows (1955), eveneens van Douglas Sirk, maken we kennis met Cary (Jane Wyman), een rijke weduwe met twee volwassen kinderen die alleen tijdens het weekend thuiskomen, zodat ze een zee van tijd heeft. Ze wordt verliefd op Ron (vertolkt door Rock Hudson), haar 15 jaar jongere tuinman. Alhoewel hij haar liefde beantwoordt, wordt een huwelijk tussen hen problematisch. Cary’s omgeving, haar vrienden van de ‘club’ en vooral haar kinderen, zijn sterk tegen deze relatie gekant. Uiteindelijk ‘overwint’ hun liefde: Cary verlaat haar kleinburgerlijke stadje om samen met Ron in zijn molenhuis in de natuur te gaan leven. In All that Heaven Allows worden twee sociale waardesystemen met elkaar geconfronteerd die elk een andere plaats toekennen aan de individuele waarden. Ze staan diametraal tegenover elkaar en vinden hun weerslag in twee feestjes: ‘de club’ en ‘de vriendenkring van Ron’. Rons vrienden die net als hij ‘buiten’ wonen, zijn aardig en eerlijk; ze zijn zichzelf. De clubleden daarentegen zijn huichelachtig en proberen zoveel mogelijk op elkaar te lijken, uit angst ‘buitengesloten’ te worden.
In 1956 is Hudson te zien in Written on the wind, opnieuw van Douglas Sirk. Diens weepies zijn op dit moment cultfilms, vooral bij homoseksuelen, die zich eens goed kunnen laten gaan. Maar als Patrick Duynslaegher eindelijk – eindelijk! – eens levende legende Lauren Bacall mag interviewen (Knackweekend, 29/1/1997) en haar zegt dat zijn lievelingsfilm Written on the wind is, wordt hij gewoon door haar uitgelachen: “Maar dat is je reinste soap opera! Ik heb nooit hoog opgelopen met die film. Rock Hudson en ik dreven er gewoon de spot mee. Ik weet dat die film nu heel populair is in sommige kringen, maar ik begrijp die cultreputatie van Douglas Sirk helemaal niet!”
Toch heeft Patrick niet helemaal ongelijk. De familiesituatie ten huize Hadley met de “aangenomen” zoon Mitch Wayne (Rock Hudson) die de échte zoon Kyle (Robert Stack) in de schaduw stelt, terwijl de zus (Dorothy Malone) hopeloos verliefd op hem is, werd zelfs woord voor woord gekopieerd door de scenaristen van de VRT-serie “De vijfhoek”. En ook Bruce Springsteen leek me net uit de bioscoop te komen toen hij zijn beroemde nummer “The River” heeft geschreven. Om dan nog te zwijgen over de slotscène waarin de zus eenzaam achterblijft met een miniatuur-boortoren als gigantisch penissymbool.
De meesten beschouwen echter zijn rol als een oudere bankier uit New York in de film Seconds (1966) als het artistieke hoogtepunt van zijn carrière, maar dat kan ikzelf niet bevestigen, omdat ik de film nog niet heb gezien.
In 1978 daarentegen maakt Rock Hudson zichzelf belachelijk in “Avalanche” als hij op ski’s Mia Farrow tracht binnen te doen. Twee jaar later speelt hij de mannelijke hoofdrol in “The mirror crack’d” naar de detectiveroman van Agatha Christie. Twee zaken vallen op: ten eerste is hij een kop groter dan zowat eender welke andere acteur (of actrice, maar dat is natuurlijk normaal) en ten tweede kleurt zijn aangezicht opvallend rood. Ook dat van tegenspeelster Liz Taylor, maar bij haar is het natuurlijk make-up…
Ronny De Schepper
(*) Twee congresgangers observeren de voortdurende capriolen van Jerry Webster met meerdere vrouwen. Als ze hem later naar het hotel zien terugkeren, alleen gekleed in een lange nertsjas, zegt één van de twee: “Hij is de laatste van wie ik het had vermoed”. Dit weerspiegelt veel van de reactie van de wereld jaren later, toen de homoseksualiteit van Rock Hudson algemeen bekend werd.
(**) Terwijl Carol praat met ‘Dr. Linus’ (eigenlijk Jerry Webster) in het aquarium, en vertelt over vertrouwen, en hoe een vrouw ‘instinctief weet’ wanneer een man te vertrouwen is, staan ze voor een tankmodel, van wat lijkt op een grote vissen, op zoek naar prooien. Net als Carol zegt: ‘en u, dokter, kunt u vertrouwen’, blijkt dat de enorme kaken van een grote zeeduivel opengaan om zijn prooi naar binnen trekken.
dagelijks iets degelijks 
Van december 1984 tot april 1985 trad hij op als gastacteur in de soap Dynasty, de tegenhanger van Dallas. De bedoeling was dat hij het hele seizoen zou volmaken maar hij werd voortijdig uit de serie geschreven omwille van zijn gezondheid die enorm snel achteruitging. Hij stierf nog in het najaar. Hij maakte toen ook gebruik van “cue” kaarten omdat zijn geheugen het liet afweten. Marlon Brando gebruikte diezelfde methode tijdens “Last tango in Paris” en liet zelfs tekst schrijven op het achterwerk van zijn tegenspeelster Maria Schneider.
LikeGeliked door 1 persoon
1) Phyllis Gates was zomaar geen gewone secretaresse, want ze behartigde de volledige administratie voor haar werkgever Henry Willson, een agent die meerdere homo’s (nadat ze eerst een relatie hadden met hem) op weg zette naar de roem. Willson en Hudson hadden voor hun avontuurtjes een studio-appartement ingericht op vijf minuten afstand van de Universal Studio’s.
2) Het huwelijk met Gates was een camouflagehuwelijk gearrangeerd door Willson om de homo-geruchten de kop in te drukken want de roddelpers zat hen op de hielen. Daarom plande Willson een etentje waarop hij de twee uitnodigde met de uitdrukkelijke hint aan Hudson om er “werk” van te maken. Zij tuinde erin: “hoe kon je aan zo’n charmante man weerstaan”. Het huwelijk duurde 3 jaar en zij claimde als argument “mentale wreedheid”, niettegenstaande hij haar al 2x afgetuigd had als hij dronken was. Hij heeft haar zelfs nog besmet met hepatitis, een ziekte die gangbaar is in homo-milieus. Al tijdens zijn eerste huwelijksjaar belde hij een vriend en zei: “Ik heb er genoeg van, ik heb af en toe een jongen nodig”. Maar haar liefde voor hem bleef smeulen en dat heeft ze tenvolle bewezen door nooit enig onvertogen woord te uiten tijdens zijn leven over zijn homo-zijn. Tijdens haar huwelijk bleef hij soms dagen en nachten van huis weg om homo-bars af te struinen, en toen zij hem ermee confronteerde bleef hij zijn aard in alle toonaarden ontkennen. Ze zei: “hij heeft mij gebruikt en was een verwend kind”.
3) Er is nooit gewag of allusie gemaakt in de pers over haar vermeende lesbische aard.
4) Zij kreeg na de scheiding een matige alimentatie gedurende 10 jaar en heeft ook niks gekregen van zijn erfenis. Zelfs zijn laatste vriend Marc Christian die hij in het ongewisse liet over zijn aidsbesmetting deelde niks, waardoor die zo verontwaardigd was dat hij de erfenis betwistte in de rechtbank en gelijk kreeg en 5 miljoen dollar mocht cashen.
5) Hudson was zich ook bewust van het feit dat hij maar een middelmatig acteur was en dat verklaart ook zijn afkeuring voor de nieuwe lichting klasse-acteurs (Robert De Niro, Al Pacino, Dustin Hoffman) vanaf de jaren ’70 toen zijn loopbaan tanende was. Rock noemde hen “die kleine lelijkerds”.
6) Tenslotte zou ik niet durven zeggen van een vrouw die nadien nog een carrière uitbouwde als binnenhuis-architekte, dat die “flipte”.
LikeLike