“Inside” met Willem Dafoe

Gisteravond heb ik naar “Inside” gekeken, een film van Vasilis Katsoupis uit 2023, die bijna uitsluitend gedragen wordt door Willem Dafoe. Tijd dus om deze acteur te “eren” met een artikeltje…

William James Dafoe werd geboren in Appleton, Wisconsin, op 22 juli 1955 als op een na jongste van acht kinderen. Zijn geboortenaam was dus William Dafoe, maar hij veranderde dit in “Willem”. Hij wilde hiermee voorkomen dat mensen hem “Billy” zouden noemen.

Nadat hij was geslaagd aan de Appleton East High School ging hij drama studeren aan de Universiteit van Wisconsin-Madison, waar hij mee stopte om deel te nemen aan de nieuwe avant-garde groep Theatre X, waarmee hij onder meer het Amsterdamse Mickery-theater bezocht. Na vier jaar met Theatre X getoerd te hebben in de Verenigde Staten en in Europa, verhuisde hij naar New York en nam hij deel aan de Performance Group, waar hij regisseur Elizabeth LeCompte ontmoette. Ze kregen een relatie en in 1982 werd hun zoon Jack geboren. Met haar richtte hij The Wooster Group op.

Zijn filmcarrière begon in 1981, toen hij een rol kreeg in Heaven’s Gate, maar zijn rol werd tijdens de bewerking uit de film geknipt. Een jaar later was hij te zien als de leider van een motorbende in The Loveless (later zou hij een vergelijkbare rol hebben in Streets of Fire), maar zijn doorbraak maakte hij met zijn rol als Sergeant Elias in de film Platoon uit 1986.

In 1988 speelde hij Jezus in The Last Temptation of Christ. Datzelfde jaar speelde hij ook in Mississippi Burning en een jaar later in Born on the fourth of July. Nog een jaar later was er dan weer Wild at heart. Hij werkte dat jaar ook ondanks zijn laten we zeggen “merkwaardige” uiterlijk als model in een Prada-campagne.

In 1992 stelde hij enkele fans teleur met zijn rol in het erotische drama Body of Evidence waarin ook Madonna te zien was. In deze film verscheen hij helemaal naakt en geeft hij, in een beroemd geworden scène, Madonna cunnilingus op een parkeerplaats. Misschien zagen zij hem liever als Caravaggio in The English Patient (1996) ?

In 2004 leende hij zijn stem voor het zeer succesvolle James Bondspel Everything or Nothing waarin hij te horen is als de schurk Nikolai Diavolo. Op 25 maart 2005 trouwde hij met de Italiaanse regisseuse en actrice Giada Colagrande.

In 2007 speelt hij de NYPD detective Stan Aubray die op jacht is naar een seriemoordenaar in de thriller Anamorph, waarin ook Scott Speedman en Peter Stormare te zien zijn. Ook is hij dan te zien in Mr. Bean’s Holiday samen met Rowan Atkinson. In 2014 is hij Marcus in de revenge-film John Wick en drie jaar later Gerhard Hardman in Murder on the Orient Express.

En in 2023 is er dus Inside, een psychologische thriller, geschreven door Ben Hopkins en geregisseerd door Vasilis Katsoupis, die hiermee zijn speelfilmregiedebuut maakt. Het gaat over een kunstdief (Willem Dafoe) die komt vast te zitten in een luxe penthouse en langzaam zijn greep op de realiteit verliest. Hij was daar om werken van Egon Schiele te stelen, maar voor de rest bestaat de collectie vooral uit eigentijdse kunst, vaak met de eigenaar (overigens gespeeld door “onze” Gene Bervoets) als onderwerp. Het mooie aan de film, vind ik, is dat hij onrechtstreeks vragen stelt over moderne kunst. Uit wraak begint Dafoe immers de schilderijen te bewerken (verbeteren?). Hij begint zelf ook op de muren te tekenen en zijn “creaties” zijn zeker niet minder dan de aanwezige kunstwerken. En men kan zelfs de vraag stellen of het staketsel dat hij bouwt in zijn poging om te ontsnappen (en waarvan hij uiteindelijk zal aftuimelen) ook geen kunstwerk is?

Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)