Het is vandaag precies honderd jaar geleden dat de Amerikaanse blueszanger en vooral -gitarist B.B.King werd geboren.
Riley Ben King werd geboren op 16 september 1925 in de Mississippi Delta en leerde gitaar met de hulp van Robert Lockwood uit Chicago en luisterde veel naar opnames van Lonnie Johnson, Django Reinhardt, Charlie Christian, T-Bone Walker en zelfs Les Paul. Hij begon voor het eerst op te treden tijdens zijn legerdienst. Al vlug raakte hij bekend als “Blues Boy”, vandaar dus zijn initialen B.B. (een typische quizvraag).
Samen met Bobby Bland, Roscoe Gordon, Johnny Ace en Earl Forest vormde B.B.King in 1948 The Beale Streeters. In 1949 maakte hij zijn eerste opnamen onder zijn eigen naam.
Het is pas in 1953 dat hij zich in Los Angeles vestigt en daar de vaandeldrager wordt van de West Coast Blues. Van de Deltablues was hier niets meer te bespeuren. King zong met een klare “recht uit het hart” stem, een erfenis van zijn moeder, die een gekende gospelzangeres was. Zijn gitaartechniek was gebaseerd op vrije en vooral snelle ritmeveranderingen. Verder is ook nog opmerkelijk dat hij in zijn orkest ook een kopersectie had.
Hij werd zeer snel aanvaard door het blanke publiek en hij was ook een van de eerste bluesartiesten om blanken in zijn groep toe te laten. Vele blanke rockvedetten zijn trouwens begonnen met het spelen van blues. En dat geldt dan zowel voor Elvis Presley als voor Rod Stewart, voor The Rolling Stones en Fleetwood Mac, voor Eric Clapton en Johnny Winter. Dikwijls kregen zij hierbij het verwijt te horen dat zij hier vele miljoenen mee verdienden, terwijl de originele zwarte blues-zanger op straat crepeerden. Dat is zeker waar tot in de jaren zestig, maar daarbij dient opgemerkt dat dit niet specifiek voor de zwarten alleen was. Ook de Lovin’ Spoonful b.v. hebben geen cent overgehouden aan hun succesrijke carrière. Enerzijds is er het belastingsysteem dat (ook in ons land) geen spreiding van de verdiensten toelaat en dus zwaar belast op de korte succesperiode, terwijl er toch ook lange perioden van karige inkomsten naast stonden. Anderzijds zijn het vooral de platenfirma’s en andere figuren achter de schermen die met het geld aan de haal gaan. Vanaf de jaren zeventig treedt hierin verbetering op en dan is het juist opvallend hoe oorspronkelijk miskende artiesten als B.B.King of Johnny Guitar Watson toch ook commercieel succes kunnen halen. Dat is zeker dankzij de steun van de bekende superstars die toch steeds een grote bewondering hebben gekoesterd voor hun zwarte leermeesters.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 