Twintig jaar geleden ging in Hamburg de Britse film “Pride and Prejudice” van Joe Wright in première. De film zou echter pas op 16 september 2005 in het Verenigd Koninkrijk in première gaan en de meeste andere landen volgden nog later, met name op 11 november van datzelfde jaar.
De wereldpremière van Pride & Prejudice (2005), geregisseerd door Joe Wright, vond inderdaad plaats op 25 juli 2005 in Hamburg. Waarom juist Duitsland? Dat blijkt het resultaat te zijn van een strategisch gecoördineerde promotietour door de cast. Zo was Keira Knightley – in de rol van Elizabeth Bennet – ook aanwezig in Amsterdam op 26 juli, gevolgd door andere Europese premières in Dublin en Londen begin september.
🎬 Wat maakt Joe Wrights verfilming bijzonder?
1. Artistieke keuzes en setting
- Wright had Jane Austens boek oorspronkelijk niet gelezen toen hij de regie aanvaardde — hij vergaarde later inzicht tijdens het filmen. Hij wilde bewust niet de vertrouwde BBC-serie uit 1995 volgen, maar koos voor een frisse, realistische inslag.
- Hij situeerde het verhaal niet in 1813 (Regency-periode), maar in 1797, het jaar waarin Austen haar eerste versie (‘First Impressions’) schreef. Dat gaf ruimte voor politieke context (nazaden van de Franse Revolutie) en esthetisch stelde hij de kledingstijl naar voren (meer taillelaag en vervagende Empire-lijnen) als bewuste keuze voor visuele moderniteit.
2. Realistisch design en sfeer
- Longbourn, het huis van de Bennets, oogt slordig en versnipperd – kippen in huis, afgebladderde verf, gejaagde gezinsdynamiek – om hun middenklasse-periode, werkende landleven en financieel hachelijke situatie te accentueren.
- Deze rauwe “grittiness” contrasteert met de glanzende, gepolijste producties van eerdere adaptaties en is met opzet gekozen om een meer sociaal realistische visie te tonen.
3. Techniek en emotie
- Lange, vloeiende takes, chaotische dansscènes en subtiele lichaamstaal – zoals Darcys gebalde vuist – versterken de emotionele impact van het verhaal. Die keuze versterkt de fysieke en expressieve communicatie tussen Elizabeth en Darcy (een lichtjes ontgoochelende prestatie van de onbekende Matthew Macfadyen).
- De muziek (Dario Marianelli) werkt intensief samen met de cinematografie en de seizoenswisselingen in het landschap om stemmingen te verhogen en innerlijke emoties te vertalen in filmtaal.
4. Reacties en kritiek
- De film beweegt weg van een traditioneel ‘heritage’-genre en mikte op een jong publiek — wat leidde tot gemengde reacties. Sommigen prezen de casting, omwille van de chemie tussen de hoofdpersonages en visuele flair, anderen (zoals ik) waren dus minder tevreden over Macfadyen, maar een exquise Keira Knightley maakte veel goed (net als Rosamund Pike als haar zus Jane trouwens en Donald Sutherland als haar vader).
- Andere kijkers bekritiseerden de losser-karakterisering van Austen-figuren, onnauwkeurige kostuums en de rauwe, soms modderige uitstraling van het plattelandsleven — zeker in vergelijking met de meer klassieke, getrouwere BBC-adaptatie uit 1995.
📌 Samenvatting
- Wrights adaptatie biedt een visuele en emotionele herinterpretatie: realistischer, modderiger en minder “chocoladebox”-achtig dan eerdere versies — met eigen ritme, expressie en een frisse interpretatie van Austens Victoriaanse wereld.
- Of het nu aanspreekt hangt af van voorkeur: wie authenticiteit en sobere trouw aan het boek zoekt, haakt mogelijk af; maar wie openstaat voor intensievere filmische herschepping, kan veel waardering hebben voor deze benadering.
Ronny De Schepper (op basis van chatgpt)
dagelijks iets degelijks 