Twintig jaar geleden: “Until I find you” van John Irving

Twintig jaar geleden verscheen “Until I find you”, de elfde roman van John Irving.

Op de achterflap wordt het boek als volgt samengevat: “Dit is het verhaal van acteur Jack Burns (*), de bastaardzoon van Alice, een tatoeëerder. Alice en Jack reizen door de Baltische havensteden op zoek naar William Burns, Jacks voortvluchtige vader en ‘inktverslaafde’. Maar William, een kerkorganist en losbandige rokkenjager, is hem altijd een stap voor – hij vertrekt steeds in een golf van schandalen, met ergens op zijn lichaam een nieuwe tatoeage van een lokale ‘krabber’. William is onvindbaar en Jack moet opgroeien zonder vader. Zijn jeugd en opvoeding worden gevormd door seksuele ervaringen met oudere vrouwen. Later, als jongeman met een mooi gezicht, verhuist Jack naar Hollywood, waar internationale roem en sterrendom hem wachten. Maar met de schaduw van zijn afwezige vader altijd op de loer, gaat Jack opnieuw op zoek naar de waarheid.”
Gezien deze samenvatting behoeft de titel geen verdere toelichting, dacht ik zo, al wordt op p.625 ook een andere mogelijkheid open gelaten.
Ook dit werk, dat door velen – maar dus zeker niet door mij (**) – als Irvings “magnum opus” wordt beschouwd, begint met een citaat (van William Maxwell deze keer), waarin expliciet staat: “In any case, in talking about the past we lie with every breath we draw.” En dat is zeker waar. In de tweede helft van het boek staan de lezer nog een aantal verrassingen te wachten!
De reden waarom ik dit zeker niet zijn “magnum opus” vind – integendeel, ik denk eerder dat ik van mijn Irving-obsessie verlost ben – is merkwaardig genoeg – listen carefully, I shall say this only once – dat er teveel seks in staat. Teveel kinky seks dan nog wel, maar dan niet in de betekenis van bdsm. Wel wederzijdse masturbatie, cross-dressing, gesmos met tatoeages enzovoort. Veel geswaffel, maar weinig wol, zou ik zo zeggen…

Ronny De Schepper

(*) Hij is zogezegd geboren in 1965. De idee om van zijn hoofdpersonage een Hollywood-vedette te maken is volgens mij één van de redenen dat het boek zwakker is dan alle voorgaande. Zo is dit aanleiding om allerlei (uiteraard fictieve, maar toch ergens aan de realiteit rakende) anekdotes op te diepen van diverse andere Hollywood-vedetten. Maar ik wist niet dat Irving zich zelfs zou laten verleiden tot een “platgetreden” quote als “I did not have sex with that young woman!” (p.842)
(**) De kwalificatie van “The Independent” (“In the manner of Dickens”) is alleszins bespottelijk als je net hiervóór “The Quincunx” hebt gelezen! Er is wel een gelijkaardig misverstand over wie de opvoeding van Jack heeft betaald net als in “Great expectations”, maar deze overeenkomst is toch te gering om tot een dergelijke vergelijking over te gaan. Anderzijds is “Great expectations” voor Irving wel “the novel that made me want to be a novelist” (Sneed, p.191)