Het is al zestig jaar geleden dat de Engelse popgroep The Birds hun single “Leaving here” uitbrachten (ik heb enkel een hoesje voor de extended play gevonden). Engelse popgroep, jawel, want de veel bekendere Byrds (met een “y” omdat The Beatles hun kevers ook met een “a” schreven, maar bij hen had dat natuurlijk een betekenis) zijn Amerikanen. Ik zal eerlijk bekennen: ik had de single tot nu toe nog niet gehoord en van de groep wist ik alleen dat Ron Wood erin meespeelde. Maar na de vele lof in de documentaire over de Ealing Club wou ik toch wel eens weten hoe die vogeltjes nu juist gebekt waren…
Zoals men bij het begin van het YouTube-filmpje kan zien is het nummer een compositie van het bekende Motown-trio Holland-Dozier-Holland (al is dat in de versie van The Birds helemaal niet meer te horen). Het werd oorspronkelijk in december 1963 als single uitgebracht door tekstschrijver Eddie Holland en piekte op nummer 76 in de Billboard Hot 100 en op nummer 27 in de Billboard R&B-hitlijst. In 1965 namen The Birds een coverversie op van “Leaving Here”, wat heavymetal band Motörhead inspireerde om twaalf jaar later hun debuutsingle eveneens met een cover van het nummer uit te brengen.
Ron Wood nam een cover van het nummer op op zijn album Not for Beginners uit 2001. Verschillende leden van The Birds groeiden op in dezelfde buurt in Yiewsley, West-Londen, en begonnen in 1964 samen te spelen, terwijl ze nog tieners waren. Aanvankelijk noemden ze zichzelf The Thunderbirds en begonnen ze te spelen in lokale clubs en een buurthuis, maar al snel breidden ze zich uit naar een groter clubcircuit, bijvoorbeeld de Ealing Club. Toen ze werden ingehuurd om op dezelfde affiche te spelen als Chris Farlowe, wiens begeleidingsband ook The Thunderbirds heette. Daarom verkortten ze hun naam tot The Birds – een beslissing die later belangrijke gevolgen zou hebben.
Hun harde R&B-geluid was goed genoeg om ze mee te laten doen aan een battle-of-the-bands-wedstrijd onder de naam Ready Steady Go! Toen de band hun eerste televisieoptreden maakte, trokken ze de aandacht van de leidinggevenden van platenmaatschappij Decca. Het daaropvolgende platencontract resulteerde in hun eerste twee singles, “You Don’t Love Me” en “Leaving Here“. The Birds leken voorbestemd voor sterrendom met hun luide, op rhythm-and-blues gebaseerde muziek, en kregen bij sommige concerten dezelfde naam als The Who. Echter, in het voorjaar van 1965 domineerde de
in Los Angeles gevestigde band The Byrds de Britse Singles Chart met hun folkrockversie van Bob Dylans “Mr. Tambourine Man“, uitgebracht door het nieuw opgerichte Britse CBS Records. Toen The Byrds die zomer in Engeland arriveerden voor hun eerste Britse tournee, ondernam de manager van The Birds, Leo de Clerck, juridische stappen om te voorkomen dat ze de naam mochten gebruiken; de actie mislukte, te midden van een stortvloed aan nationale pers- en televisie-aandacht. De groep nam kort daarna afscheid van De Clerck.
Na de release van de derde single van Decca, “No good without you baby” (*) eind 1965, stapte de band over naar Reaction Records, waarvan directeur Robert Stigwood voorstelde hun naam te veranderen in “The Birds Birds”, om zich te onderscheiden van de Amerikaanse band.
In 1966 deed de band een gastoptreden in de horrorfilm The Deadly Bees , waarin ze hun nummer “That’s All I Need you For” zingen (Ronnie Wood, Tony Monroe, Ali MacKenzie). In 2011 zou dit nummer alsnog als CD-single verschijnen met op de “keerzijde” (op CD is er natuurlijk geen keerzijde) hun versie van Tim Hardins “If I were a carpenter”.
Op The Collector’s Guide to Rare British Birds, een CD compilation album, released 20 June 2005 by Deram Records staan nog enkele andere nummers, waaronder zowaar een versie van “La poupée qui fait non” van Michel Polnareff!
In 1967 ging de groep uit elkaar. Zowel bassist Kim Gardner als Ron Wood sloten zich aan bij The Creation, waarna Gardner zich aansloot bij Ashton, Gardner en Dyke. In 2010 begon zanger Ali McKenzie te spelen als The Birds met de leden van The Small Fakers, de tributeband van The Small Faces. Van tweede gitarist Tony Munroe en drummer Pete McDaniels werd verder niks meer vernomen.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
(*) Opvallend: de drie singles hadden telkens een compositie van Ron Wood op de B-zijde. Ook de enige single op Reaction Records, “Say those magic words” van Mort Shuman, Doc Pomus en nog elfendertig andere “componisten”, had een nummer van Ron Wood op de keerzijde. Een handige manier om een centje bij te verdienen, want de componist van de B-kant krijgt evenveel als die van de A-kant. Helaas werden er van geen enkele single veel verkocht…
dagelijks iets degelijks 