Gisteren vond in Westerlo de afscheidsdienst van Marc De Coen plaats. Verschillende sprekers weidden uit over verschillende fazen uit zijn leven. Aan Luc De Ryck, ereburgemeester van Temse, was gevraagd te spreken over zijn beginperiode: The Jumpers. Na hem werd nog het woord gevoerd door o.a. Liliane St-Pierre, Gunther Neefs en Joannes Thuy. Marcs weduwe Mieke had het laatste woord en sprak een pakkende slotrede uit. Er was schitterende muzikale omlijsting (zowel live als opgenomen) en tal van bekenden uit de showbizz woonden de dienst bij.
Van in zijn prilste jeugdjaren werd Marc ondergedompeld in de muziek. Zijn vader speelde trombone, zijn broer trompet. Marc volgde hen in het spoor en koos voor een passioneel instrument: de saxofoon.
Na de doorbraak van de rock ‘n’ roll schoten groepjes als paddenstoelen uit de grond, vele gefascineerd door de magische sound van The Shadows.
Zo ook The Jumpers uit Sint-Niklaas, in 1962 opgericht door drummer Marcel De Cauwer.
De samenstelling wisselde aanvankelijk en kreeg pas in 1963 vaste vorm. Vijf door muziek bezeten tieners – tussen 13 en 19 jaar – stonden op de drempel van een muzikaal avontuur:
- Marc De Coen, saxofoon, ritmegitaar en zang
- Roland Rolus, sologitaar en leader of the band
- André Peirsman, ritmegitaar, orgel en zang
- Rudy Pincé, basgitaar en zang
- Robert Rolus, drums
Vader Julien Rolus was de manager.
De eerste jaren werden zij muzikaal gecoacht door de Antwerpse gitaargoeroe Marcel Bossu.
De groep legde zich toe op de hits van die jaren en ontpopte zich als een outstanding coverband.
De vele succesrijke baloptredens leidden spoedig tot concerten.
Al in 1964 kregen zij een platencontract en kwam hun eerste single op de markt. Er zouden er nog zes volgen.
Manager Julien Rolus, in wiens garage de groep repeteerde, zorgde voor strikte begeleiding en discipline: iedereen in dezelfde stijlvolle outfit, tijdens de optredens géén bier op het podium.
Hun succes kende een steile opgang:
- zij waren steeds vaker te horen op de radio, vooral op Radio Veronica, waarmee ze nauwe banden hadden
- zij kwamen geregeld op zowel de Vlaamse als de Nederlandse TV (o.a. in de Rob De Nijs-Show)
- ze werden verscheidene keren door meerdere muziekbladen verkozen tot Beste Belgische Beatgroep, o.m. door HUMO, waar ze vereeuwigd werden op de cover
- alle leden werden uiteindelijk profs. Sommigen zetten daarvoor hun studies stop, ook Marc, die aanvankelijk leerkracht wilde worden
- The Jumpers waren in België en Nederland de vaste begeleidingsgroep van Dave Berry
- en zij verzorgden het voorprogramma van tal van vedetten, zoals Tom Jones, The Kinks, Cat Stevens, Eric Clapton, Ferre Grignard, The Love Affair e.a. … met als absolute uitschieter: het voorprogramma van The Rolling Stones
Met tot 80 optredens per jaar, gespreid over Vlaanderen en Nederland, behoorden The Jumpers tot het kruim van de Belgische pop.
Marc – hij was 15 toen het begon – was een sleutelfiguur. Hij maakte indruk met zijn wonderlijke stem en zangkwaliteiten én als voortreffelijk instrumentalist, zowel op saxofoon als op gitaar. Hij viel ook op door zijn persoonlijkheid en zijn Don Juan-looks. Op het podium was hij tegelijk aankondiger en entertainer, de charmeur, die het publiek bespeelde en de songs aan elkaar praatte met luchtige info en humor.
Marc, de publiekslieveling, was een joviale, opgewekte jongeman, gezonde mengeling van Pallieter en Uilenspiegel, sociaal bewogen, diplomaat, bekommerd om de opperbeste verstandhouding in de groep. Een man van zijn woord ook, die wist wat hij wilde. En het was toen al duidelijk: zijn talenten voorspelden een ongewone toekomst.
Zonder twijfel zijn die jaren een belangrijke leerschool geweest voor zijn latere activiteiten.
Dat The Jumpers een diepe stempel drukten op hun generatie, bleek in 2005, toen zij een eenmalige reünie hielden op de markt van Sint-Niklaas. Het concert werd bijgewoond door ruim 2.000 fans.
De groep schreef geschiedenis. En die geschiedenis was voor Marc de ouverture van wat een indrukwekkende partituur zou worden.
Luc De Ryck
dagelijks iets degelijks 