65 jaar geleden: Tuur Decabooter wint de RVV

Vandaag is het 65 jaar geleden dat Tuur Decabooter de Ronde van Vlaanderen won. Decabooter versloeg in de sprint niemand minder dan Jean Graczyk, Rik Van Looy, Gilbert Desmet, Ritten De Wolf en Frans Demulder.

En wat is daar nu zo belangrijk aan? Wel, dat is de allereerste wielerwedstrijd op televisie die ik me nog herinner. (Het gekke is anderzijds dan weer dat ik me de sprint in de andere richting herinner. Zou ik dan toch met een andere wedstrijd verwarren, waarin het trio Decabooter-Graczyk-Van Looy een hoofdrol vertolkte? Het kan alleszins niet de Omloop Het Volk van 1961 zijn, die ook door Decabooter werd gewonnen, maar dan vóór Frans Schoubben en Georges Decraeye.) Dat mijn grote idool Rik Van Looy hier toen geklopt werd door “El Toro” vond ik destijds niet zo erg, want in navolging van mijn vader was ik toen nog supporter van Rik Van Steenbergen. Meer zelfs, toen Van Looy later op het jaar zijn eerste wereldtitel veroverde (ook een televisie-uitzending die ik me nog kan herinneren) heb ik hete tranen geweend uit ontgoocheling. Lang moet mijn verdriet echter niet geduurd hebben, want tegen dat hij een jaar later zijn tweede titel behaalde, was ik al een grote fan. De eerstvolgende keer dat ik nog eens tranen van ontgoocheling zou vergieten, zou nog twee jaar later zijn, toen hij in 1963 in Ronse door Benoni Beheyt werd “verraden”. Beheyt, die toen een ploegmaat was van deze De Cabooter. Ik denk wel dat ik zestig jaar geleden kon “leven” met Tuurke zijn overwinning, want Tuur De Cabooter was het idool van de moeder van Rony Vercauteren, mijn beste vriend destijds. En pas nu realiseer ik me dat op de zevende plaats de Fransman Pierre Ruby over de meet kwam, een renner waar ik het in die tijd ook nogal “voor had”. Dat had ik wel meer in die tijd dat ik supporterde voor renners omdat ik het prentje waarop ze stonden afgebeeld zo mooi vond. Ik denk verder nog aan Ruby’s ploegmaat Emmanuel Busto bijvoorbeeld, of die andere Fransman, Gerard Saint, die erg jong zou sterven, of aan de Duitsers Altweck en Fischerkeller, of de Luxemburger Bolzan. Ja, er zal wel een soort van onuitgesproken homo-erotische ondertoon aanwezig geweest zijn, maar voor diegenen die aan mijn heteroseksuele geaardheid zouden beginnen te twijfelen, moet ik er wel aan toevoegen dat de trui even belangrijk was als de renner en geef toe, dat kan je van de meisjes in de Playboy niet zeggen!

Ronny De Schepper