Het is vandaag al veertig jaar geleden dat de Italiaanse wielrenner Pierino Baffi is overleden.
Net als zijn zoon Adriano was Pierino vooral een sprinter. Voor het klassieke werk kwam hij wat te kort (zijn beste plaats: achtste in Milaan-San Remo in 1958, de enige klassieker trouwens waarin hij niet minder dan twaalf keer aan de aankomst was), daarom concentreerde hij zich vooral op etappewinst in grote en kleine rondes.
Zo won hij vier etappes in zijn eigen Giro d’Italia, gespreid over een periode van eveneens twaalf jaar (maar hier haalde hij “slechts” elf keer de eindstreep). Dat werd echter overtroffen door niet minder dan vijf zeges in de Tour de France (twee in 1957 en drie in 1958). Ook in de Vuelta zegevierde hij vier keer (twee maal in 1955 en twee maal in 1958).
In 1958 won hij etappes in alle drie de grote rondes en werd daarmee de tweede wielrenner (na Miguel Poblet) die in hetzelfde jaar etappes won in alle drie de grote rondes. Voor zover ik weet, is dit pas in 2003 herhaald door Alessandro Petacchi. Verder waren er nog zeges in o.a. de Ronde van Luxemburg, Parijs-Nice en Rome-Napels-Rome.
Pierino Baffi hoort ook bij diegenen die ik graag als voorbeeld citeer om aan te halen dat de vroegere profs lang niet zo “scherp” stonden als de huidige generatie (zie foto 1 en denk verder aan Raymond Mastrotto, José Berrendero, Juan Campillo, Jean Dotto…).
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 