Emiel Goelen (1949-2015)

Het is al tien jaar geleden dat de voormalige televisiepresentator Emiel Goelen op 68-jarige leeftijd is overleden. Een half jaar eerder getuigde hij in interviews nog dat hij totaal verlamd was door de zenuwziekte ALS. Goelen was al sinds 1997 van het tv-scherm verdwenen, maar jarenlang was hij het gezicht van het consumentenmagazine ‘Op de Koop Toe’. ‘U kijkt toch ook?’, het zinnetje waarmee hij het TV1-programma (dat hij samen met Rita Van Neygen presenteerde) afsloot, is tot op vandaag een klassieker. In het populaire consumentenprogramma werden producten en diensten getest: van koffiezetapparaten tot de kluizen van de hotels aan de Belgische kust. In de jaren tachtig was hij echter ook de presentator van « De steek-er-wat-van-op-show », een programma dat nu grotendeels is vergeten, maar dat ik dankzij de kritieken van Lode De Pooter in De Rode Vaan hieronder opnieuw tot leven kan wekken.

Ter afsluiting van 1983 een woord over « De steek-er-wat-van-op-show » (27-12) die in hoofdzaak aan de « kritiek op de media » gewijd was. Een aantal van deze critici werd in deze uitzending geconfronteerd met hun « slachtoffers ». Het kwam tot enkele pijnlijke woordenwisselingen. Er werden een paar uitdagende zinnen voorgelezen. Maar uiteindelijk bleef elkeen op zijn stellingen. Enkele confraters keken verder zelfvoldaan rond. En de gestenigden beten verder op de tanden. Uit alles bleek dat er enerzijds veel mensen met lange tenen in ons Vlaanderland rondlopen en dat er anderzijds een paar lieden niet goed weten waar de grens tussen kritiseren en kwetsen ligt. En dat de verhoudingen tussen beiden niet erg goed zijn. Hopelijk brengt 1984 daarin verandering. Voor ons was en is TV-kritiek alleszins meer dan zich lustig maken over de lange neus of de dikke kop van een medemens. Een hele programmapolitiek — via zijn vele onderdelen — is het hoofddoelwit van onze pijlen en/of lauweren… (Lode De Pooter, Lange tenen en kwetsende woorden, De Rode Vaan nr.1 van 1984)

De “Steek-er-wat-van-op-show” laat ons steeds meer op onze honger zitten. Ook de jongste aflevering – spijts het magische getal nummer 7 in de reeks – deed zulks. De onderwerpen die erin aangesneden werden (zelfhulporganisatie, bodybuilding en transplanteren van organen) kwamen weer onvoldoende uit de verf. Men raakt telkens weer interessante aspecten aan maar tijd voor verdere uitdieping blijkt er nooit te bestaan. Daardoor werkt het decor, het publiek, het handgeklap, het tussenspel met de muzikale omlijsting steeds meer op onze zenuwen. Het lijkt ons alles bijkomstig gedoe. Geld en moeite zouden beter aan de eigenlijke thema’s van de avond besteed worden. Wat niet betekent dat wij er een dorre voordrachtenreeks zouden willen van maken. Maar iets minder show en wat meer opsteekmateriaal zou volgens ons toch wenselijk zijn. Vooral zo laat op de avond (22-23 uur) verwachten de dappere kijkers geen Vegas-glitter van een ernstig programma. Voor dit soort buisgenot (?) kunnen zij dan op andere kanalen terecht.

In de « Steek-show » (24-5) werden twee onderwerpen behandeld, namelijk acupunctuur en huwelijksbureaus en het is vooral dit laatste dat onze aandacht heeft gaande gehouden. Op zijn typische en door ons zo gesmaakte manier heeft Emiel Goelen de discussie rond dit hete hangijzer in goede banen geleid. Men ging de grove misbruiken niet uit de weg (iemand werd voor een kleine 100.000 frank opgelicht), maar bij de rechtstreekse confrontatie (over het opstellen van de contactadvertenties) hield hij de zaak ook goed in de hand zodat men niet de sensatietoer opging. Daarom was zijn « schuiver », waarbij hij tot tweemaal toe iemand in de studio de kans gaf zich aan het kijkerspubliek voor te stellen in de hoop dat er vooralsnog een partner zou komen opdagen, zo opvallend. Misschien was het als grap bedoeld, maar dan was ze niet enkel van slecht allooi, op de koop toe had hij reeds na de eerste poging moeten inzien dat zijn « slachtoffer » het alleszins niet als grap opvatte. En de kijkers ook niet, denken wij. Goelen stelde zich dus misschien wel een beetje als een Zak aan, maar niet als dé Zak. Of is dit óók een misplaatste grap ? (De Rode Vaan nr.22 van 1987)

Lode De Pooter