Het is vandaag zestig jaar geleden dat in de Verenigde Staten (op de zender NBC om precies te zijn) het popprogramma “Hullabaloo” voor het eerst op televisie kwam. Niet zo heel lang daarna was het ook hier bij ons te zien. Op welke zender dat weet ik niet meer, maar alleszins was het hier nog in zwart-wit, terwijl het in de VS in kleur was.
Wat ik mij vooral herinner waren de frenetieke danseresjes, die in mijn herinnering veel korter gerokt waren als de voorstellingen die ik nu op het internet terugvind. Maar goed, het ging toch voornamelijk over hun bijna spastische bewegingen, die ik toen erg sexy vond. Wat de muziek zelf betreft was het voor ons een kans om eens grote vedetten te zien, maar of het programma een bepaalde trend aanhield (laten we zeggen: de Radio London-lijn volgde dan wel dat ook meer “gevestigde” namen aan bod kwamen) dat weet ik niet meer. Ik geloof ook dat de optredens in playback waren. En voor de rest geef ik het woord aan Wikipedia…
Hullabaloo is een Amerikaanse musikale serie die van 12 januari 1965 tot en met 11 april 1966 (met herhalingen tot en met augustus 1966) op NBC werd uitgezonden. Vergelijkbaar met Shindig! (ook bij ons te zien; ik geloof op de RTB) werd het op primetime uitgezonden, in tegenstelling tot ABC‘s American Bandstand.
Geregisseerd door Steve Binder, die later If I Can Dream regisseerde, diende Hullabaloo als een groot budget, kwaliteitsvolle showcase voor de toonaangevende popacts van die tijd, en was ook concurrentie voor een andere gelijkgestemde televisieshowcase, ABC‘s Shindig!. Elke week was er een andere presentator – waaronder Sammy Davis, Jr. , Jerry Lewis (*), Gary Lewis, Petula Clark, Paul Anka, Liza Minnelli, Jack Jones, David McCallum en Frankie Avalon – die een paar van zijn of haar eigen hits zong en de verschillende acts introduceerde. Chart-toppers die optraden in de show waren onder meer James Brown, Jackie Wilson, Dionne Warwick, Gary Lewis and the Playboys, The Lovin’ Spoonful, The Rolling Stones, The Yardbirds, Sonny & Cher, The Supremes, Herman’s Hermits, The Animals, Roy Orbison en Marianne Faithfull. Veel vroege afleveringen bevatten zwart-witsegmenten die in het Verenigd Koninkrijk werden opgenomen en gepresenteerd door Brian Epstein. Sid Bernstein was de boekingsagent voor Hullabaloo. Peter Matz, later van The Carol Burnett Show, was de orkestleider. Peppiatt en Aylesworth waren de schrijvers.
Sommige programma’s in de serie werden op video opgenomen in de NBC Studios in Burbank, Californië. De meeste werden echter opgenomen in New York City, hetzij in NBC’s Studio 8H (nog gebouwd voor Arturo Toscanini en het NBC Symphony Orchestra en waar later Saturday Night Live zou worden gehuisvest), hetzij in NBC’s kleurenstudio in het Midwood-gedeelte van Brooklyn. Veel van de op kleuren gebaseerde videobeelden van de serie werden later overgezet op film naar kinescope en als zodanig dan gekopieerd in zwart-wit. Er zijn slechts drie afleveringen van een half uur bekend in hun originele op kleuren gebaseerde videovorm.
De show werd gechoreografeerd door David Winters, die de Hullabaloo Dancers selecteerde en choreografeerde, een team van vier mannen en zes vrouwen die regelmatig optraden. Twee van hen, Michael Bennett en Donna McKechnie, verwierven aanzienlijke roem op Broadway. Danser Patrick Adiarte, die ook probeerde een solozangcarrière te beginnen in de serie, speelde later Ho-Jon in de televisieserie M*A*S*H. Een andere vrouwelijke danseres, model/actrice Lada Edmund Jr. (tegenwoordig bekend als Lada St.Edmund) was het meest bekend als een van de gekooide “go-go girl”-dansers in het “Hullabaloo A-Go-Go”-segment bij de afsluitende sequentie van de show. Ze had ook een korte opnamecarrière met de singles “I Know Something” en “The Larue”. Later speelde ze samen met Jon Voight in de film Out of It uit 1969 en in Act of Vengeance uit 1974. Danseres Suzanne Charney was ook enigszins beroemd op Broadway als de leidende danseres in Sweet Charity, en ze hernam haar rol ook in de film uit 1969. David Winters regisseerde of produceerde meer dan 200 tv-shows, specials en films.
De serie was oorspronkelijk een uitzending van een uur, uitgezonden van 20:30 tot 21:30 uur op dinsdag. Het eerste seizoen bestond uit 18 afleveringen van januari tot mei 1965, daarna, van juni tot augustus 1965, werden er geselecteerde herhalingen uitgezonden van 22:00 tot 23:00 uur.
Het tweede seizoen van 30 nieuwe afleveringen liep van september 1965 tot april 1966. De afleveringen werden teruggebracht tot dertig minuten en uitgezonden van 19:30 tot 20:00 uur op maandag. Van mei tot augustus 1966 werden er herhalingen uitgezonden en in september 1966 werd het vervangen door de sitcom The Monkees.
Hoogtepunten van veel van de segmenten zijn samengebracht voor release in VHS- en DVD-formaten. Daarnaast is er een special getiteld “Hullabaloo – a 60’s Flashback” die in première ging in maart 2013. De show was ook te zien in de film Once Upon a Time in Hollywood uit 2019, met acteur Rick Dalton (gespeeld door Leonardo DiCaprio) als gast, die het nummer “Green Door” uit 1956 zong.
Ronny De Schepper
(*) Ik vraag me af of de Wikipedia-man (of -vrouw) hier niet dezelfde fout maakt als mijn vader destijds die mij “Hullabaloo” heeft leren ontdekken omdat hij dacht dat komiek Jerry Lewis de gastheer was. In werkelijkheid bleek het rocker Jerry Lee Lewis te zijn…
dagelijks iets degelijks 