35 jaar geleden ging in Madrid “Atame!” in première, de negende film van Pedro Almodovar.
Het mocht dan al zijn negende film zijn, eigenlijk was het pas de tweede (na Mujeres al borde de un ataque de nervios uit 1988) die zijn internationale doorbraak betekende. Alhoewel Antonio Banderas in deze film reeds een klein rolletje had vertolkt (en in nog drie andere van Almodovar), was het pas met deze film dat hij wereldwijd zou doorbreken. Zijn tegenspeelster Victoria Abril daarentegen had al een lange lijst films op haar naam staan, waarvan tien onder regie van Vicente Aranda en ook eentje van Almodovar, La ley del deseo.
In “Atame!” wordt de hoofdpersoon Ricky (Banderas) vrijgelaten uit een inrichting. Hij is verliefd op een meisje waarmee hij ooit een onenightstand heeft gehad. Hij kan haar niet uit zijn hoofd zetten en besluit haar te ontvoeren. Het meisje, Marina (Abril), blijkt een pornoactrice die net aan het afkicken is van heroïne. Ze wordt verliefd op haar ontvoerder en raadt hem zelfs aan om haar vast te binden zodat ze niet meer kan vluchten. Na verloop van tijd ontsnapt ze toch, maar uiteindelijk komen de twee weer bij elkaar. Het is Ricky’s uitgesproken ambitie om een goede echtgenoot voor Marina te zijn en een goede vader voor hun kinderen.
Eigenlijk een flutverhaaltje dus, maar het is uiteindelijk bedoeld als een parodie op hoe zulke relaties werken, alsof heteroseksualiteit (en het gevolg daarvan, het huwelijk) bijna onvermijdelijk gelijkwaardig zou zijn aan het beruchte Stockholm-syndroom. “De koorden die ons aan elkaar binden, worden letterlijk touwachtige metaforen in de film. Het is geen verhaal van kinky seks, maar van een zoetere menselijke bondage, van losse eindjes die in de knopen van geliefden zijn vastgebonden,” aldus Wikipedia.
Alhoewel Almodovar dus expliciet ontkent dat de film over bdsm zou gaan, spreekt het natuurlijk vanzelf dat hij liefhebbers hiervan aanspreekt. In de VS was zelfs een nieuwe wetgeving nodig (toegankelijk vanaf zeventien jaar) om te vermijden dat de film onder de porno-wetgeving zou vallen.
De soundtrack werd gecomponeerd door Ennio Morricone, maar Almodovar vond de muziek conventioneel en weinig inspirerend en gebruikte slechts de helft van Morricone’s muziek en voegt er zoals gewoonlijk van zijn lievelingsliedjes aan toe, zoals “Resistiré” (“Ik zal weerstand bieden”) van
Dúo Dinámico, een Spaans popduo uit de jaren zestig.
Na de première werd de film ook vertoond op het filmfestival van Berlijn, maar Almodóvars films worden in Duitsland niet goed begrepen. Zo werd hij op de persconferentie zwaar ondervraagd over zijn homoseksualiteit en zijn druggebruik. In Spanje daarentegen was de film een enorm succes. Het werd de best scorende binnenlandse film van het jaar en bereikte een publiek van meer dan een miljoen. Het had twee keer zoveel publiek als de meest door critici geprezen Spaanse film van dat jaar, Carlos Saura‘s ¡Ay Carmela!, een film met in de hoofdrol Almodóvars voormalige muze Carmen Maura. In de Verenigde Staten kreeg de film tegenstand van het publiek. Vooral de opname van Marina in een badkuip, zichzelf bevredigend met een duikspeeltje, was controversieel. Ook feministen en vrouwenorganisaties bekritiseerden de film vanwege de sadomasochistische ondertoon en de succesvolle weergave van vrouwelijke ontvoering en misbruik.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 