Valentyne Suite is het tweede studioalbum van Colosseum. De groep ging daarmee verder op de ingeslagen weg. Ze bouwden hun basis opgedaan in de Graham Bond Organisation verder uit tot een combinatie van psychedelische rock, progressieve rock, blues en jazzrock.
De “Valentyne Suite” is één van mijn meest geliefde nummers van het einde van de jaren zestig (vooral Dave Greenslade is geweldig op dreef op het hammondorgel), maar de elpee als zodanig is dat niet. De eerste kant met vier “normale” nummers (de suite zelf vult – zoals het bij een suite past – de volledige B-kant) zegt me helemaal niks. Colosseum zal in zijn lange geschiedenis nog een aantal uitstekende zangers hebben (Chris Farlowe b.v.) maar deze James Litherland laat me totaal onverschillig. Hij stapte na deze elpee overigens uit de groep omdat hij erachter kwam dat hij minder betaald werd dan de andere leden. Laten we zeggen dat het geen groot verlies was…
Alhoewel sommigen dit zien als het beste album van Colosseum waren en zijn recensenten niet altijd positief. Het Vrije Volk noteerde in 1970 “pretentieus gepingel”, ongeveer gelijk aan Chapter Three van Manfred Mann. Daartegenover stond dat in dezelfde periode Led Zeppelin II gerecenseerd moest worden… Het Algemeen Handelsblad was positiever: beter blaaswerk en de suite is “mooie muziek”. De Tijd meldde dat aan het album duidelijk te horen was, dat de leider van de band slagwerker was (Jon Hiseman), want de ritmesectie was prominent aanwezig (*).
Afgaand op de notering in de Britse albumlijsten werd Valentyne Suite het best verkochte album. Het stond negen weken (langste notering van Colosseum) in de lijst met een piek op 15 (hoogste notering van Colosseum).
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
(*) Behalve de reeds vermelde groepsleden vermelden we nog Tony Reeves op basgitaar en natuurlijk Dick Heckstall-Smith op saxofoon.
dagelijks iets degelijks 