De Amerikaanse filmregisseur Hal Hartley viert vandaag zijn 65ste verjaardag.
Hij debuteerde met The Unbelievable Truth (1989). Een jaar later volgde Trust. De 17‑jarige Maria (Adrienne Shelly) raakt zwanger van een rugbyster die haar meteen laat vallen. Haar brutale bekentenis lokt een familieruzie uit waarbij haar vader prompt aan een hartaanval bezwijkt. Ze vliegt op straat en maakt kennis met een geschifte computeringenieur, Matthew (Martin Donovan), die zijn baan verloor omdat hij zich verzette tegen fabricagefouten in de computerfabriek. Matthew, die voortdurend overhoop ligt met zijn vader, zit dermate vol opgekropte woede dat hij op springen staat. Letterlijk, want hij draagt altijd een handgranaat bij zich…
Je zou deze tweede film van Hartley een filosofische gedragsstudie kunnen noemen, maar deze definitie houdt dan wel geen rekening met de luchtige zelfspot die zijn werk tekent. Het lijkt allemaal treurnis en wanhoop, maar Hartley overdrijft zo dat de ellende een geobsedeerde grappigheid krijgt. (naar Knack)
Na Surviving Desire (1991) volgde alweer een jaar later (1992 dus) Simple men. Outlaw-movie over een bankrover (Robert Burke) en zijn jongere broer (William Sage) die op zoek gaan naar hun vader, die uit de gevangenis is ontsnapt waar hij was beland nadat hij zijn sportcarrière had ingeruild voor die van een anarchistische bommenwerper. Een leuke uitspraak uit “Time”: “If Clint Eastwood were to play all the roles in a Woody Allen movie, it would sound like this.” Hartley imponeert naar het schijnt vooral omdat hij de vrouwelijke sensualiteit kan weergeven zonder een glimpje bloot te tonen.
Die “naar het schijnt” is erg belangrijk, want hoewel ik dus duidelijk in het werk van Hartley geïnteresseerd was (anders zou ik die nota’s niet hebben genomen), heb ik geen enkele van deze films gezien. Dat was wél het geval met “Amateur” uit 1994, geloof ik, maar merkwaardig genoeg heb ik daar géén notities over.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 