De Nieuw-Zeelandse ex-prof Bruce Biddle viert vandaag zijn 75ste verjaardag (foto’s de Wielersite).
Bruce Biddle was de eerste Nieuw-Zeelandse wielrenner die ik op een prentje had, mede door het feit dat Tino Tabak uiteindelijk toch voor de Nederlandse nationaliteit had gekozen. Nu, het dient gezegd dat Biddle deze eer heeft verdiend. Zo werd hij op amper twintigjarige leeftijd reeds kampioen van zijn land bij de elite. Toegegeven, de tegenstand zal in die tijd in Nieuw-Zeeland wel niet zo straf geweest zijn, maar een jaar later wint hij dan toch maar de wegkoers op de Commonwealth Games (voor de Australiërs Ray Bilney en John Trevorrow, toch ook weer niet de grootste namen).
In 1972 had hij op de Olympische Spelen van München eigenlijk de bronzen medaille verdiend na de Nederlander Hennie Kuiper en de Australiër Clyde Sefton, want de derde, de Spanjaard Jaime Huelamo, werd op doping betrapt en op die manier de medaille ontnomen. Helaas was Biddle blijkbaar niet getest en daarom mocht hij de bronzen medaille niet krijgen. (Ik hoop dat dit voorval ervoor zorgt dat Renaat Schotte volgend jaar niet de hele tijd gaat zeuren waarom er vier renners op de hot seat zitten, zoals hij vijf jaar geleden wél heeft gedaan.)
Biddle blijft dan in Europa wonen, meer bepaald in Italië, en rijgt daar de overwinningen aan elkaar. Daarbij is ook de “Piccolo Giro di Lombardia”, zodat het totaal geen verbazing wekt dat hij in 1974 een profcontract krijgt aangeboden bij Magniflex (foto). Helaas blijven de resultaten bij de profs wel uit, zodat hij bijna jaarlijks op zoek moet gaan naar een andere ploeg (wel altijd in Italië). Uiteindelijk keert hij dan in 1979 terug naar Nieuw-Zeeland met als beste resultaat twee tweede plaatsen in etappes van de Ronde van Zwitserland 1976 (achter Geert Malfait en Ivan Schmid).
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 