De Amerikaanse violiste Rachel Barton (foto YouTube) werd elfde laureate van de Elisabethwedstrijd 1993 (volgens Mirek Czerny haalde ze zelfs ten onrechte de halve finale, maar hij staat wel ongeveer alleen met die mening). Ikzelf vond haar een negende plaats waard.
Geboren in Chicago is ze viool beginnen spelen toen ze drie en een half jaar oud was. Hieruit kan men opmaken dat ze in een muzikale familie is opgegroeid, maar dan wel slechts op amateurbasis.
Als amateur van hedendaagse muziek vond ze het plichtwerk “Zodiac” van Piet Swerts het einde! Swerts gaf toevallig die dag zelf commentaar op televisie en zijn mening kwam overeen met wat men in het algemeen over haar kan zeggen: in de snelle stukken komt haar Amerikaanse temperament goed tot uiting, in de tragere daarentegen mist ze “kleur”.
De sonate van Mendelssohn heeft ze gekozen omdat het het verplichte stuk was in de Bachwedstrijd, die ze het jaar daarvoor had gewonnen. Toch speelt ze (dankzij haar barokopleiding en vooral dankzij Blumenthal alweer) zeer behoorlijk, zij het toch wel minder knap dan Prunaru. Dat heeft het ook te maken met het feit dat ze veel kleinere pollekes heeft.
Het concerto van Brahms heeft ze gekozen omdat ze dat nog heeft gespeeld als concertmeester in het Training Orchestra van de Chicago Symphony. Dat kwam haar samenspel met het orkest zeer ten goede maar Theodora Geraets vond haar “niet krachtig of niet mannelijk” genoeg, vroeger mochten vrouwen Brahms zelfs gewoonweg niet spelen, onthult ze! Ook Swerts en Kuijken hadden haar liever Mozart horen spelen en vinden dat Brahms voor “een oudere man” is weggelegd. Werthen is nog de minst seksistische, maar vindt haar wel “oppervlakkig”. Kuijken vond haar cadenza wel een “monster”. Hij was verlegen dat hij niet wist van wie ze was en daarom vroeg hij het aan “een échte violist” (Werthen), maar die wist het ook niet. Was het een eigen vondst? ’s Anderendaags kregen we het antwoord van haarzelf: het was de cadenza van Kreisler. Maar dan toch gewijzigd? vraagt Werthen. Nee, zegt ze. Allé, zegt Brouwers, ’t was dan toch niet de cadenza van Van Halen, want ze had toen al over haar voorkeur voor heavy metal verteld (zie verder). Enfin, conflict bijgelegd en ze is zowaar met Kuijken op café geweest, zoals hij me achteraf zelf (eveneens op café, maar een ander) vertelde.
Zij speelde op een Amati uit 1617. Enkele dagen na mijn gesprek met Kuijken, op 16 januari 1995 om precies te zijn, werd deze viool haar haast fataal. In het station van Chicago geraakte de viool (die ze op haar rug droeg) immers geklemd tussen de deuren en toen de trein vertrok, werd Barton een eind meegesleurd en uiteindelijk kwam ze zelf onder het treinstel terecht. Haar linkerbeen werd tot onder de knie afgerukt en ook haar rechterbeen werd zwaar beschadigd. Na een pauze van twee jaar om te herstellen van haar verwondingen, hervatte Rachel Barton haar carrière. Haar muzikale interesses reiken veel verder dan klassiek, ook naar barok, folk, Keltisch, rock en jazz. Ze speelt barokviool als onderdeel van Trio Settecento met David Schrader (klavecimbel) en John Mark Rozendaal (viola da gamba), maar ook een 6-snarige Viper elektrische viool met de thrash/doom metalband Earthen Grave. Volgens Rachel Barton heeft haar ervaring in een rockband geleid tot het verbeteren van haar emotionele band met haar publiek. Ze heeft vaak opgetreden op scholen en op rockmuziekradiostations in een poging om het jongere publiek te interesseren voor klassieke muziek. Ze richtte ook een stichting op om de studie en waardering van klassieke muziek te promoten, inclusief muziek van zwarte componisten. In 2004 ontmoette ze Greg Pine, een CEO van een adviesbureau voor gezondheidszorg en voormalig honkbalpitcher in de minor league. Ze trouwden en kregen één dochter.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 