Piccolo & Piccoli, het lijkt wel een clownsduo, maar niks is minder waar. In de zomer van 2023 heb ik voor het eerst “Mado” gezien, een film van Claude Sautet, uit 1976. De hoofdrol, of beter gezegd: de titelrol, wordt vertolkt door Ottavia Piccolo, waarvan ik nog nooit had gehoord, dus ook niet in de bijna vijftig jaar dat de film werd uitgebracht…
Helemaal verwonderlijk was dat niet, want als actrice heeft ze zeker geen grote nadruk nagelaten. Bovendien is de titel helemaal niet representatief voor de film. De hoofdrol wordt wel degelijk vertolkt door de andere helft van het duo, Michel Piccoli. Hij speelt Simon Léotard, een liberale vijftiger die bouwpromotoren financiert. Zijn vennoot (Bernard Fresson) heeft zelfmoord gepleegd en laat daarbij een aanzienlijk financieel gat achter. Plotseling staat Léotard aan de rand van het faillissement. Lépidon (Julien Guiomar), een malafide concurrent, eist dat de wisselbrieven die hij Julien destijds toegestaan heeft, door hem voldaan worden. Léotard is van plan zich te wreken op Lépidon. Via Mado, een jonge hoer op wie hij verslingerd is geraakt, komt hij in contact met Manecca (Charles Denner), ooit de rechterhand van Lépidon…
Eigenlijk zijn er nog tal van ingrepen van Sautet, toch een gereputeerd regisseur, die ik niet begrijp. Zo laat hij de dramatische afloop contrasteren met een soort van modderorgie (Woodstock was nog maar zeven jaar geleden) door bijna de hele cast, waarvan je je soms afvraagt op welke basis ze nu eigenlijk samen horen. Zo krijgt Jacques Dutronc bijvoorbeeld een heel opvallende rol toegewezen als chauffeur van Piccoli (hij lijkt op het einde de nieuwe minnaar van Mado te worden), maar eigenlijk doet hij niet veel meer dan dat: chauffeur spelen. En Sautet ruimt ook een cameo in voor zijn lievelingsactrice Romy Schneider, een korte scène die volgens een beaat bewonderaar op de Internet Movie Database “the basic virtue of film” is, maar ikzelf vraag me eerder af wat het erbij komt doen…
Ronny De Schepper
En laten we nu even kijken wat het internet nog over Ottavia Piccolo weet te vertellen…
Ottavia Piccolo is een Italiaanse actrice, geboren op 9 oktober 1949 in Bolzano, Italië. Ze is bekend om haar werk in film, televisie en theater. Piccolo kreeg erkenning voor haar optredens in de Italiaanse cinema tijdens de jaren 70 en 80.
Enkele van haar opmerkelijke films zijn onder meer “The Garden of the Finzi-Continis” (1970), geregisseerd door Vittorio De Sica, waarvoor ze lof en een Nastro d’Argento-prijs voor Beste Bijrol kreeg. Ze verscheen ook in films zoals “The Seduction of Mimi” (1972) geregisseerd door Lina Wertmüller, “Collinot, trousse-chemise” van Nina Companeez (1973) en “A Leap in the Dark” (1980) geregisseerd door Marco Bellocchio. Ze is ook gekend als stemactrice. Zo is zij de stem van prinses Leia in de Italiaanse versie van “Star Wars” (de rol van Carrie Fisher)
De veelzijdige acteervaardigheden van Ottavia Piccolo hebben haar in staat gesteld om in verschillende genres te werken, van drama tot komedie. Ze heeft ook meegespeeld in tal van televisieseries en theaterproducties o.a. van Giorgio Strehler. Haar carrière beslaat meerdere decennia en ze blijft een gerespecteerde figuur in de Italiaanse entertainmentindustrie. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 