Op 4 augustus 1954 werd er een ‘benefietwereldpremière’ voor de film “Rear window” gehouden, met vertegenwoordigers van de Verenigde Naties en ‘prominente leden van de sociale en entertainmentwereld’ in het Rivoli Theatre in New York City, waarbij de opbrengst naar de American-Korean Foundation ging (een hulporganisatie die kort na het einde van de Koreaanse Oorlog werd opgericht en werd geleid door Milton S. Eisenhower, de broer van president Eisenhower).
Rear Window is een Amerikaanse thriller uit 1954, geregisseerd door Alfred Hitchcock (*) en geschreven door John Michael Hayes, gebaseerd op het kortverhaal It Had to Be Murder van Cornell Woolrich uit 1942. De film werd oorspronkelijk uitgebracht door Paramount Pictures en heeft James Stewart, Grace Kelly, Wendell Corey, Thelma Ritter en Raymond Burr in de hoofdrollen . De film werd ook vertoond op het filmfestival van Venetië in 1954 .
Rear Window wordt door veel filmbezoekers en -critici beschouwd als een van Hitchcocks beste, en ook als een van de beste films ooit gemaakt. De film werd gemaakt met een budget van $1 miljoen ($11.675.427,51 in 2024 inflatie), en bracht $37 miljoen op ($431.990.817,84 in 2024 inflatie) aan de kassa. De film ontving vier Academy Award-nominaties (beste regisseur, beste bewerkt scenario, beste cinematografie en beste geluid), maar geen enkele werd omgezet in een oscar.
De film werd volledig opgenomen in Paramount Studios, met een enorme binnenset om een binnenplaats in Greenwich Village na te bootsen. Setontwerpers Hal Pereira en Joseph MacMillan Johnson werkten zes weken aan de bouw van de uiterst gedetailleerde en complexe set, die uiteindelijk de grootste in zijn soort bij Paramount werd. Een van de unieke kenmerken van de set was het enorme drainagesysteem, dat was ontworpen om de regenscène in de film te accommoderen. Ze bouwden de set ook rond een zeer genuanceerd verlichtingssysteem dat in staat was om natuurlijke lichteffecten te creëren voor zowel de dag- als nachtscènes. Hoewel het adres in de film 125 W. Ninth Street in Greenwich Village in New York is, was de set in feite gebaseerd op een echte binnenplaats op 125 Christopher Street.
Naast de nauwkeurige zorg en details die in de set zijn gestoken, is er ook veel aandacht besteed aan het geluid, inclusief het gebruik van natuurlijke geluiden en muziek die over de binnenplaats en in Jefferies’ (James Stewart) appartement komen “binnendrijven”. Op een gegeven moment is de stem van Bing Crosby te horen die “To See You Is to Love You” zingt, oorspronkelijk uit de Paramount-film Road to Bali uit 1952. Ook te horen op de soundtrack zijn versies van liedjes die eerder in het decennium populair werden gemaakt door Nat King Cole (“Mona Lisa“, 1950) en Dean Martin (“That’s Amore“, 1952), samen met segmenten uit Leonard Bernsteins score voor Jerome Robbins ‘ ballet Fancy Free (1944), Richard Rodgers‘ lied “Lover” (1932) en “M’appari tutt’amor” uit Friedrich von Flotows opera Martha (1844). Hoewel de ervaren Hollywood-componist Franz Waxman wordt gecrediteerd voor de muziek voor de film, waren zijn bijdragen dus beperkt tot de openings- en slottitels en de pianomelodie (“Lisa”, het thema voor Grace Kelly). Dit was dan ook Waxmans laatste score voor Hitchcock.
In 1997 werd Rear Window door de Library of Congress geselecteerd voor bewaring in het
National Film Registry van de Verenigde Staten als zijnde “cultureel, historisch of esthetisch significant”. Tegen die tijd interesseerde de film andere regisseurs met zijn thema van voyeurisme, en andere bewerkingen van de film volgden al snel, waaronder Brian De Palma’s film Body Double uit 1984 en Phillip Noyce’s film Sliver uit 1993. Disturbia (2007) is een moderne hervertelling, waarbij de hoofdpersoon (Shia LaBeouf) onder huisarrest staat in plaats van dat hij met een gebroken been op bed ligt, en die gelooft dat zijn buurman een seriemoordenaar is. Rear Window is ook meerdere malen genoemd door Taylor Swift. In de videoclip voor haar single “Me!” draagt Swift een jurk die lijkt op een van Edith Heads ontwerpen die Grace Kelly droeg. Swift heeft ook verklaard dat de voyeuristische elementen van de film de verhalen van haar album Folklore inspireerden. In 1998 hield het tijdschrift Time Out een peiling en werd Rear Window verkozen tot de 21e beste film aller tijden.
“Rear window” wordt ook wel eens de beste “voyeursfilm” aller tijden genoemd, maar daar ga ik echter niet helemaal mee akkoord. Toevallig zag ik deze film onlangs nog eens terug en dan moet je toch toegeven dat hij eigenlijk erg statisch is en ook zeer weinig spanning opwekt. Alleen het feit dat de decorateur zich eens heeft mogen uitleven met de huizen rond die binnenkoer spreekt me aan.
Jaren later zou er een remake volgen met “Superman” Christopher Reeve in de hoofdrol, die op dat moment volledig verlamd was na een val van een paard. Men kan het smakeloos vinden, maar anderzijds kan men ook zeggen dat dit een vorm was van werkgelegenheid verschaffen aan gehandicapten. ‘t Is maar hoe je ‘t bekijkt. Veel cynischer is alleszins dat Reeve een jaar voor het ongeval, in 1994 dus, ook al de rol van een verlamde politieman speelde in “Above suspicion” van Steven Schachter.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
(*) Regisseur Alfred Hitchcock maakt zijn traditionele cameo-optreden in het appartement van de liedjesschrijver (Ross Bagdasarian), waar hij te zien is terwijl hij een klok opwindt.
dagelijks iets degelijks 