Victoria Abril wordt 65…

De Spaanse actrice Victoria Abril, die de laatste tijd vooral in Franse films te zien is, viert vandaag haar 65ste verjaardag.

De oorspronkelijke fetisj-actrice van de Spaanse regisseur Pedro Almodovar was Victoria Abril. Zij debuteerde reeds als dertienjarige in “Robin and Marian” van Richard Lester. Al meteen speelt ze haar sensualiteit uit: als bedelares vraagt ze de koning om met haar naar bed te gaan.
Ze wordt echter pas echt ontdekt door haar optreden in “La Muchacha de las Bragas de Oro” (“The girl with the golden panties”) van Vincente Aranda in 1979. “Luis, an elderly militant, is writing his memoirs in the coastal resort of Sitges. One day his niece and her girlfriend come to visit him in his empty home, ostensibly to write an article about him. While he is dwelling on his fascist past and sexual indiscretions, the two women inevitably disrupt him in his musings,” aldus Alison Darren in haar “Lesbian Film Guide”. En ze gaat verder: “Aranda’s slow, contemplative film centralizes Luis as its subject, but only when Mariana arrives is the viewer properly woken up. The interest comes as the result of watching turgid, guilty old fascists tormented and teased by beatnik hippies. In other words, it’s rather limited. The lesbian bit is revealed in the portrayal of Mariana as an uninhibited type (e.g. she walks around with no clothes on), a free spirit who happens to be with a woman but is equally at home with men. Her girlfriend is a rather strange person who never speaks but also operates the same flexible approach to sex. Just how flexible Mariana is prepared to be is revealed in a plot twist at the end of the film. Lesbianism seen as bohemian, unthreatening and transient. Victoria Abril is great, though, as always.”
Daarna vraagt de Catalaanse regisseur Juan Antonio Salgot haar voor diens film “Mater amatissima”. Nadien speelt ze in 1982 de hoofdrol in een Portugese film van José Fonseca E. Costa, “Sem sombra de pecado”. De film speelt zich af in het Lissabon van 1943, waar de jonge Henrique (Mario Viegas) geregeld van wacht is in de kazerne. Hij ontvangt dan geheimzinnige telefoontjes van een vrouw, die op de zeden van haar tijd ver vooruit is en die zich nu eens Lucilia, dan weer Maria da Luz noemt. Op een dag maakt hij een afspraak met haar. Het is het begin van een passionele verhouding, waarbij Lucilia de onschuldige Henrique in alle geheimen van de liefde inwijdt. Maar Henrique begrijpt al snel dat zij hem als schaakstuk in een wraakoefening gebruikt…
In 1991 speelt Abril de vrouwelijke hoofdrol in de Franse film “Une époque formidable” van Gérard Jugnot, die ook de hoofdrol voor zijn rekening neemt. Hij speelt hierin namelijk een kaderlid dat wordt ontslagen, maar dit niet durft bekennen aan zijn vrouw (Abril dus). Daarna is ze te zien in “Atame” van Pedro Almodovar met de hilarische masturbatiescène met het speelgoedduikertje (zie foto).

Een jaar later speelt ze opnieuw de hoofdrol in een film van Almodovar, “Tacones lejanos”, letterlijk “Verre hakken” (omdat het als de titel van een western klinkt, zegt Almodovar), maar als je het dan toch al “verstandig” wil vertalen wordt het “Hoge hakken” en niet “hielen”, zoals de officiële Vlaamse titel luidt! Hierin speelde ze dan weer een hilarische befscène…

Daarna volgde van diezelfde Almodovar “Kika”. Hierin speelt ze een vrouwelijke Jambers die het in een reality show opneemt tegen de levenslustige en argeloze maquilleuse Kika (Palma De Rossy). Ter gelegenheid van deze film krijgt Abril een heel nieuwe biografie aangemeten. Nu wordt verteld dat ze ook in het ware leven is gedebuteerd als presentatrice van een spelprogramma op televisie (als men een job als aangeefster van een goochelaar in een circus niet meetelt), omdat haar moeder zich verzette tegen haar wens om ballerina te worden. Ze werd op die manier zelfs zo populair (aldus nog steeds de persinformatie) dat ze heeft moeten vechten om als “serieuze” actrice aanvaard te worden. De overgang zou er trouwens gekomen zijn toen ze van die populariteit wilde gebruik maken om het ook als zangeres te “maken”. Helaas heeft ze totaal geen stem om te zingen. Iets wat ze in 2005 helemaal vergat om b.v. op het Gentse filmfestival zowaar bossa nova te komen zingen. Toen kende ze echter nog wél schaamte, want uit pure schaamte zou ze haar televisiecontract verbroken hebben om pas later terug te keren als actrice. Een mooi verhaal, dat echter wel volkomen haaks staat op dat debuut bij Richard Lester en al wat daarop volgt…
In 1994 was Victoria Abril alweer samen met Gérard Jugnot te zien in “Casque bleu”, opnieuw een film van laatstgenoemde, die ondertussen haar levensgezel was geworden (van haar zoontje Martin is hij echter “slechts” de stiefvader, de echte vader is een cameraman, waarmee ze een drietal films draaide – zijzelf is overigens ook alleen door haar moeder, een verpleegster, opgevoed, omdat haar vader jong gestorven is). De Abril-fans werden warm gemaakt met de slagzin: “Toeristen op de rand van een zenuwinzinking”…
Almodovar zelf moest het dus zonder haar stellen voor “La flor di mi secreto”, want Victoria Abril bleef in Frankrijk om er de voordelen van biseksualiteit te illustreren. Josiane Balasko neemt daarbij de gelegenheid te baat “Gazon maudit” zelf te regisseren om zich door Victoria Abril te laten bepotelen: hoe zoudt ge zelf zijn!

De lokroep van Hollywood beantwoordt Abril anderzijds natuurlijk wél. “Jimmy Hollywood” mocht er dan met een regisseur als Barry Levinson en hoofdacteurs als Joe Pesci en Christian Slater goed uitzien, toch werd het een flop.
Dan keerde Abril maar terug naar Frankrijk en werd daar zowat een vaste waarde in een aantal licht feministisch getinte komedies. In “Mince alors!” van Carlotte de Turckheim uit 2012 zit ze b.v. best nog mooi te wezen in een komedie over afslanken (waarbij je je afvraagt – wat in de film ook letterlijk wordt gezegd – wat zij wel te zoeken heeft in zo’n kuuroord – een gigolo, blijkt het antwoord te zijn).

Ronny De Schepper