Ik geef het toe: ’t zijn lastige dagen voor de bejaarde Van Looy-supporters die nog in leven zijn. Tijdens de Tour gaat de belangstelling traditiegetrouw uit naar Eddy Merckx (en ook een beetje naar Lucien Van Impe). En toch… Toch valt er vandaag ook voor hen iets te vieren: 55 jaar geleden won hun idool zijn laatste Tour-rit.
Het betrof de rit Charleville-Mézières naar Nancy, 214km en Rik heeft die vooral alleen afgelegd tegen een gemiddelde van 40,4 km/uur. Eddy Merckx vandaag in Het Laatste Nieuws: “De bedoeling was om niet te veel inspanning te leveren toen Van Looy vroeg in die rit in de aanval ging. Waarom zouden we achter hem rijden, als ik wist dat hij toch de Tour niet kon winnen? Of ik het hem gunde? Mwa, als Rik sterk genoeg was, waarom zou hij dan niet winnen? Ik heb Van Looy altijd ervaren als een groot renner en kampioen. Het was niet altijd rooskleurig tussen ons. Het was soms rijden om mij te doen verliezen, maar dat is verleden tijd. Dat is allemaal voorbij. De gele trui van Stevens bleef die dag ook in de ploeg. Dat was belangrijk voor ons, ja. Het zorgde voor extra inkomsten en publiciteit.”
Het zou Riks laatste Tour worden, maar toch wilde Van Looy nog naam maken in de bergen om een definitieve selectie te bemachtigen voor de wereldkampioenschappen in het Belgische Zolder. Zo begon startnummer 99 op km 99 van het einde van de etappe Charleville-Nancy met een ontsnapping. Het peloton reageerde niet, door de vele plasbeurten en ook door de wens van Eddy Merckx om geen verwoede achtervolging op te zetten achter zijn glorieuze voorganger. Zo nam Van Looy snel een paar minuten en besloot door te rijden tot het einde: 6’00” na km 125, 7’00” na km 140, wat hem een virtuele gele trui opleverde, 12’00” op km 150. Toen hij terugviel naar een voorsprong van 8’00”, op km 175, ging gele trui Julien Stevens dan toch in de tegenaanval, samen met Perez-Frances, Berland, Panizza, Zandegu, Mintjens, Letort en Pijnen, teamgenoot van Van Looy. Ploeggenoot van Merckx en oud-ploeggenoot van Van Looy, Stevens wilde vooral zijn gele trui behouden… Van Looy had op 20 km van de finish nog 4’45” voorsprong, 3’30” op 10 km. Bij de tegenaanvallers werd hard gejaagd: de vurige Perez-Frances slaagde er zelfs in om Pijnen, de ploeggenoot van Van Looy, ten val te brengen omdat die de achtervolging hinderde… Van Looy zegevierde uiteindelijk in Nancy met 42″ voorsprong op Stevens, die zijn gele trui behield, en de andere achtervolgers, en met 1’58” op het peloton. Zeer tevreden kon Van Looy met opgeheven hoofd de Tour verlaten. Hij bleef nog twee dagen, tot de Ballon d’Alsace, waar hij te laat binnen kwam. Hij behaalde zijn selectie voor het wereldkampioenschap in Zolder waar de overwinning zijn Nederlandse teamgenoot Harm Ottenbros te beurt viel, die in de sprint Julien Stevens versloeg. (Mémoire du Cyclisme)
Maar ’t strafste wat mij persoonlijk betreft, was dat ik op dat moment midden in de examens zat voor mijn eerste kandidatuur Germaanse Filologie. Examen of niet, ik had uiteraard wel de radio aan staan en, om god weet welke reden, had ik besloten de uitzending van die rit van begin tot einde op te nemen. En wie won dus? Mijn idool Rik Van Looy!
Maar nog straffer: exact een jaar later besluit ik nog eens precies hetzelfde te doen. En wie won er toen? Mijn nieuwe idool (alhoewel dit hoegenaamd niet te vergelijken viel met de eerbied die ik had voor Van Looy) Roger De Vlaeminck!
Dat waren dus twee geluidsdocumenten die de moeite waard waren! Maar het vervolg is natuurlijk gekend: die twee banden hebben de jaren niet overleefd (geen enkele van mijn geluidsbanden trouwens). Dat is dus wel jammer, maar ik blijf het toch een ontzettend toeval vinden. Misschien mogen we zelfs spreken van magisch-realisme?
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 