De Amerikaanse sopraan Emily Van Evera (foto YouTube) ontdekte in Engeland via folkgroepen als Planxty de oude muziek. Samen met de Amerikaanse Benedictijnerzuster Germaine Fritz nam ze in 1994 de CD “Vision” op, uitgegeven bij Angel Records, een onderdeel van EMI, dat totaal onverwacht de grote poen binnenrijfde met de Gregoriaanse gezangen van de monniken van Silos.
Het was een opname van de “symphonia armonie celestium revelationem” (zoiets als “welluidende harmonie der hemelse openbaringen”) van Hildegard van Bingen, gebaseerd op de studie in de jaren tachtig uitgegeven door Barbara Newman en meteen op plaat gezet door Barbara Thornton. Allemaal vrouwen dus, al verschenen in 1982 een achttal hymnes van haar hand door de Gothic Voices van Christopher Page (Hyperion), waarvan ook Emily deel uitmaakte. Nu werd er echter zeker geen “authentieke” weergave nagestreefd, want op de tweestemmige band zette New Age-producer Richard Souther ritmische arrangementen, die te vergelijken zijn met “Sadeness” van Enigma. Men noemt het een postmodernistisch verschijnsel.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 