Fons Mariën geeft vijf sterren aan Naar zee van Dörte Hansen (vertaling: Lucienne Pruijs).
Dit boek speelt zich af op een Duits Waddeneiland. Centraal staat de familie Sander, die er woont. De moeder Hanne heeft drie kinderen grootgebracht: Ryckmer, de oudste en werkend op het veer, Eske, een nachtverpleegster in het plaatselijk bejaardentehuis, en Henrik, de jongste. Hun vader, Jens, was grotendeels afwezig omdat hij op zee was. Daarna heeft hij nog twintig jaar op een kleiner eiland alleen geleefd, waar hij de vogelpopulatie observeert. Hanne zorgt voor een plaatselijk museum. De zee, in casu vooral de Noordzee, is van groot belang in hun leven.
Belangrijk zijn ook de talrijke toeristen, die met de veerboot van het vasteland komen. Hanne heeft ooit gastenkamers verhuurd. Maar het zijn niet langer gasten , wel toeristen van vandaag. Henrik houdt zich onledig met strandjutten, met wat hij op het strand vindt maakt hij bevreemdende sculpturen. Hiermee heeft hij succes, bij de toeristen zijn ook kopers. Hij wordt als een kunstenaar gezien en mag zelfs in een plaatselijke galerij tentoonstellen. Eske heeft een grondige hekel aan toeristen, al van de tijd dat haar moeder nog gastenkamers verhuurde. Zij luistert naar heavy metal en heeft een relatie met een tattoo-artieste die aan land woont. De ruigere Ryckmer heeft een bestaan als zeeman achter de rug en hij heeft een flink drankprobleem.
Naast het leven van deze familie komen ook andere eilandbewoners aan bod, waaronder vooral de dominee Matthias, die aan zijn geloof begint te twijfelen en half in de steek gelaten wordt door zijn vrouw Katrien. Verder gaat het bijvoorbeeld om een gezin dat aan toeristen tochten per paard en kar aanbiedt, mensen die garnalen verkopen et cetera.
Het verhaal is geen page-turner maar schetst het leven op het Waddeneiland aan de hand van de verhalen van een aantal bewoners. De toename van het aantal toeristen heeft het eilandleven grondig gewijzigd. De stijl van de schrijfster is bijzonder. Heel sterk is de sfeerschepping in dit boek: de alomtegenwoordige zee, de soms woeste wind, het oude leven dat geleidelijk verdwijnt. Kortom, een boek dat je in een aparte sfeer brengt en dat je niet loslaat.
Fons Mariën
dagelijks iets degelijks 