Vijf jaar geleden: The Hollies in het Kursaal van Oostende

Vijf jaar geleden traden The Hollies op in het Kursaal van Oostende. Voor toenmalig burgemeester Luc De Ryck van Temse werd het een blij wederhoren en -zien met de groep die ook na 55 jaar nog (I’m) alive (ànd kicking) blijkt te zijn!

The Hollies. Opgegroeid met de muziek van de jaren ‘60, heb ik hen jarenlang beschouwd als een succesrijke popgroep voor het breedste publiek, die pretentieloze, leuke muziek bracht. Naarmate ik mij verdiepte in hun werk, steeg mijn waardering. Die evolutie is mij bevestigd bij hun optreden in het Kursaal van Oostende op dinsdag 30 april 2019. Een bomvolle, enthousiaste zaal was getuige van het slotconcert van hun wereldtoernee, het enige in België. Ook na 55 jaar staan ze er en is er nog helemaal geen sprake van ‘Stop! Stop! Stop!’

Na een wisselvallige voorgeschiedenis gingen The Hollies in 1963 van start in de formatie die geschiedenis zou schrijven: Allan Clarke (°1942, zang), Graham Nash (°1942, gitaar, zang), Eric Haydock (°1943, basgitaar), Tony Hicks (°1943, gitaar, zang) en Bobby Elliott (°1941, drums). Op zoek naar andere muzikale sferen ruilde Nash The Hollies in 1968 voor Crosby, Stills and Nash. Hij kwam in 1983 nog eens over en weer voor de opname van één album. Clarke vertrok in 1971, maar keerde al in 1973 – na een tegenvallende solocarrière – terug. Geteisterd door stemproblemen stopte hij in 2000.
The Hollies, één van de meest succesrijke groepen in de popgeschiedenis, hebben een wereldwijd palmares. Alleen al in hun thuisland scoorden zij indrukwekkend. Tussen 1963 en 1993: 28x Top 30, waarvan 23x Top 20 en 18x Top 10. Internationaal werden naast meerdere LP’s ook 6 singles million-sellers. Voor hun bijdrage tot de Britse muziek ontvingen zij in 1993 the Ivor Novelle Award, in 2006 werden zij opgenomen in the Vocal Groups Hall of Fame, in 2010 in the Rock‘n’Roll Hall of Fame. Zij brachten vernieuwing in de instrumentatie door het gebruik van de banjo, tubular bells, celeste, klokkenspel, doedelzak… ‘Carrie Anne’ was de eerste hit waarbij de echte Jamaïcaanse steel drums werden gebruikt.
Twee pioniers zijn onafgebroken tot vandaag aan de slag: Tony Hicks en Bobby Elliott. Illustratief voor hun gedrevenheid: in die 55 jaar misten zij geen enkel concert!

The Hollies 2019
The Hollies bestaan nu uit 6 leden: zanger (+ gitaar), 3 gitaristen, toetsenman en drummer. Markant: op uitzondering van Bobby Elliott zijn zij allen backing vocal. En dat zij in hun zang geïnspireerd zijn door The Everly Brothers, blijkt uit de warme close harmony in menige song.
Original Tony Hicks is nu the leader of the band. Met zijn karakteristiek, direct herkenbaar deugnietengezicht heb ik hem altijd het meest geïdentificeerd met (het uitzicht van) de groep. Door het vertrek van Clarke en Nash is hij uit de schaduw getreden. Hij is een virtuoos gitarist (speelt verschillende gitaren, sitar en banjo) en co-auteur (met Clarke en Nash) van verscheidene hits. De niet-Hollies composities die wereldhits werden (He ain’t heavy, he’s my brother, The air that I breathe…), zijn door hem aangebracht.
Met zijn 77 lentes is original Bobby Elliott de ouderdomsdeken, maar dat is hem niet aan te zien en nog minder aan te horen. Hij geldt als één van de beste drummers, en niet enkel van zijn generatie.
De andere leden hebben allen sprekende referenties:
– Peter Howarth (°1960, lid sinds 2004), schitterende lead singer en gitaar. Als touring and session-muzikant werkte hij met tal van vedetten (o.m. Cliff Richard en The Who), als soloartiest blonk hij uit in talrijke musicals, o.a. als Roy Orbison in de musical ‘Only the lonely’.
– Ray Stiles (°1946, lid sinds 1986), gitaar en zang, was een vaste waarde bij Mud.
– Steve Lauri (°1954, lid sinds 2004), gitaar en zang, werkte en toerde met tal van vedetten, o.a. Cliff Richard.
– Ian Parker (°1953, lid sinds 1991), toetsenist, werkte met tal van vedetten en was musical director van o.m. The Drifters, Del Shannon, Percy Sledge…
Kortom: allen klasbakken, die hun passie professioneel zijn blijven beoefenen.

Optreden 29 april 2019
Hun optreden omvatte 2x een klein uur en was uiteraard doordacht crescendo opgebouwd. Zij waren uniform gekleed (zwarte broek, wit hemd en tijdens deel I ook mét das) en hun uiterlijk (en omvang) wees erop dat zij – zoals dat in de volksmond heet – hadden opgepast in hun jonge jaren. Tijdens hun optreden dronken zij… water.
Zij zongen nagenoeg al hun hits (volledige versie, geen medley!). De live vertolkingen overtroffen in de regel de plaatopnamen en verscheidene uitvoeringen sloegen in als regen op woestijnzand, zoals
– ‘Stop, stop, stop’, ingeleid met een geweldige intro van 2’ op banjo door Tony Hicks
– ‘Look through any window’, een verfijnde, pakkende bewerking, hoogtepunt waarmee deel I werd afgesloten
– ‘Magic woman touch’, knap nummer maar geen wereldhit
– ‘The baby’
– ‘I can’t tell the bottom from the top’ (raar: in tegenstelling tot vroeger vond ik dat ineens een heel knap nummer)
Zoals verwacht, waren de absolute uitschieters: ‘He ain’t heavy, he’s my brother’ en ‘The air that I breathe’. Daarmee eindigde het optreden, maar een staande ovatie nodigde hen uit tot een bisnummer: ‘Long cool woman in a black dress’, hun 6de en laatste million-seller-single.
Naast T-shirts and cd’s waren ook 2 luxebrochures in groot formaat over The Hollies verkrijgbaar (elk 10 euro). Ik heb ze natuurlijk gekocht.
The Hollies: ze zijn nog niet uitgezongen. Hopelijk komen ze nog eens terug. Ik wil en zal er dan terug bij zijn. Yes I will!

Tot daar het Evangelie volgens Lucas.

Luc De Ryck