Op 14 april 1929 won William Grover-Williams in een Bugatti 35B (foto Wikipedia) de eerste Grand Prix van Monaco voor de favoriet, de Duitser Rudolf Caracciola. Van dan af werd de race elk jaar gereden tot en met 1937. Na de Tweede Wereldoorlog keerde de Grand Prix terug in 1948.
In het begin werd de startvolgorde (net zoals overal elders) gewoon bepaald volgens lottrekking, maar in 1933 kwam men tot de constatatie dat dit eigenlijk toch niet eerlijk is en daarom werd vanaf dan de volgorde volgens de snelste trainingsronde bepaald. Andere Grand Prix zouden daarna deze procedure overnemen.
Maar de voornaamste reden waarom ik deze verjaardag vermeld, is dat ik in een documentaire n.a.v. de negentigste verjaardag hoorde vertellen dat in de beginperiode van de autosport het de gewoonte was dat de wagen was geschilderd in de kleur van de nationaliteit van de piloot. Blauw voor Frankrijk en rood voor Zwitserland mogen dan nog voor de hand gelegen hebben, zelfs wit voor Italië, maar groen voor Groot-Brittannië is toch wel speciaal.
En wat wil nu het geval? Dat toen ik in het begin van de jaren zestig samen met Rony Vercauteren op het erf van zijn grootouders, waar toen ook mijn grootmoeder woonde, met de koersautootjes speelde, wij dezelfde kleurenformule gebruikten. Inclusief groen voor GB! Was dit nu puur toeval of waren wij daar toen al van op de hoogte en ben ik dat nadien met het verloop van de jaren opnieuw vergeten? De vraag is dus vooral hoe lang dat systeem heeft standgehouden. Alleszins heb ikzelf al vastgesteld dat toen de Argentijn Juan Manuel Fangio in 1950 de Grand Prix van Monaco won in zijn Ferrari, deze reeds de typische rode kleur had, die Ferrari zal blijven kenmerken tot op de dag van vandaag.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 