De strijd (of eventueel: het evenwicht) tussen gevoel en rede, dààr gaat het om. Bij élke kunstvorm. Als dat evenwicht in de muziek wordt bereikt, spreekt men van “klassieke” muziek, ook al wordt die term bij uitbreiding gebruikt voor alle muziek waar het verstand gaat doorwegen op het gevoel. Vandaar dat men die dan ook soms “ernstige” muziek noemt: je kan er b.v. niet op dansen, om maar één “gevoelsaspect” van muziek te noemen. Als meest extreme vorm van “klassieke” muziek komt dan ook het strijkkwartet in aanmerking. Voor de échte kenners “het van het”, maar voor muziekliefhebbers die via de omweg van de rockmuziek (gevoelsmuziek bij uitstek) tot klassieke muziek gekomen zijn, vaak nog een taaie brok. Zelf behoor ik daar ook bij, maar toch was ik 25 jaar geleden present in de Bijloke omdat het wereldberoemde Emerson String Quartet (foto ralph and jenny via Wikipedia) er speelde (al kan men zich afvragen of een concertzaal wel de meest geschikte locatie is voor intieme strijkkwartetten). Ze brachten twee specialisten in het genre, Beethoven en Sjostakovitsj, en ook het populaire adagio van Samuel Barber. (RDS in HLN van 1/3/1999)
dagelijks iets degelijks 