In augustus 2022 heb ik “Belcanto” gelezen, de bestseller van de Amerikaanse Ann Patchett (foto David Shankbone via Wikipedia).
Patchett werd geboren in Los Angeles, maar haar ouders verhuisden op haar vijfde naar Nashville, Tennessee. Ze bezocht de Sarah Lawrence College en de University of Iowa Writers’ Workshop. In 1990 studeerde ze aan de Fine Arts Work Center in Provincetown, Massachusetts, waar ze haar eerste roman schreef, The Patron Saint of Liars.
Haar derde roman, The Magician’s Assistant, werd genomineerd voor de Orange Prize for Fiction en leverde haar een Guggenheim Fellowship op. Voor haar volgende boek, de wereldwijde bestseller Bel Canto, ontving ze de PEN/Faulkner Award en de Orange Prize for Fiction. Dit boek behaalde een oplage van meer dan een miljoen exemplaren in de Verenigde Staten en werd vertaald in 30 talen, waaronder dus ook het Nederlands: Belcanto. Gebaseerd op de gijzelaarscrisis bij de Japanse ambassade (ook wel de Lima-crisis genoemd) van 1996-1997 in Lima, Peru, volgt de roman de relaties tussen een groep jonge terroristen en hun gijzelaars, die meestal spraakmakende leidinggevenden en politici zijn, gedurende meerdere maanden. Veel van de personages vormen onbreekbare vriendschapsbanden, terwijl sommigen zelfs verliefd worden.
Patchett was een opera-beginner voordat ze het boek schreef, hoewel ze heeft verklaard dat het personage Roxane gemodelleerd was naar Karol Bennett, een kennis van haar die operazangeres was. Omdat ze de stem van Bennett niet kende, luisterde ze naar opnames van de beroemde Amerikaanse sopraan Renée Fleming en stelde ze zich voor dat haar hoofdpersonage Roxane Coss de stem van Fleming bezat. (Patchett en Fleming werden pas vrienden nadat de roman was gepubliceerd.)
De roman is onder dezelfde titel bewerkt tot een opera van componist Jimmy López op een libretto van Nilo Cruz . Hij ging in première in de Lyric Opera of Chicago op 7 december 2015. In 2018 werd een gelijknamige verfilming van regisseur Paul Weitz met Julianne Moore en Ken Watanabe uitgebracht.
In haar memoires Truth & Beauty uit 2004 beschrijft Patchett haar samenwonen met de schrijfster Lucy Grealy (1963-2002), die aan het Ewing-sarcoom leed, een zeldzaam soort botkanker, waardoor een groot deel van haar kaak operatief verwijderd werd. In haar latere leven kampte Grealy met depressies en werd ze, naast haar afhankelijkheid aan de pijnstillers codeïne en oxycodon, verslaafd aan heroïne. Ze stierf vermoedelijk aan een accidentele heroïneoverdosis op 18 december 2002 in New York.
Patchett schrijft geregeld voor onder meer The New York Times Magazine, O, The Oprah Magazine, Elle, Vogue en de Washington Post. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 
Ik had er nooit mogen aan beginnen. Dat het een product is van een “writers’ workshop” had me moeten waarschuwen. Ik denk dat ik daar nog nooit iets goeds heb weten uit voortkomen. En anders was de kaft nog één groot uitroepteken. Het boek heet immers “Belcanto” en toch staat er een vrouw met een viool op de kaft van de Nederlandstalige uitgave. Als dat geen omen was! Spanning zit er alleszins niet in, ondanks het feit dat het hier over een gijzelneming gaat. De auteur geeft zelf op p.180 (dat is ongeveer halfweg het boek) immers al prijs dat de gijzelaars het zullen overleven. Akkoord, het is dan nog raden wat er met de gijzelnemers gaat gebeuren, want ondertussen is het Stockholm Syndroom in het kwadraat aan de gang! Het is zo erg dat het bijna “chicklit” wordt, al wordt er tegelijk ook heel wat afgebeden. Nou ja, een Amerikaanse, hé…
LikeLike