Gisteren werd ik in het televisienieuws verrast met de aankondiging van de dood van Shane MacGowan, de zanger van The Pogues (foto Masao Nakagami – https://www.flickr.com/photos/goro_memo/285893246/).
Niet dat ik schrok van zijn overlijden. Eigenlijk zelfs integendeel, door zijn ongezonde levensstijl vind ik dat hij het zelfs nog redelijk lang heeft uitgezongen (*). Nee, wat mij verbaasde was dat hij sowieso het televisienieuws haalde. Ik denk immers dat hij in Vlaanderen maar een randverschijnsel was.
Bovendien ging de aankondiging van zijn overlijden gepaard met een fragmentje uit “Dirty old town”, dat zijn beste nummer werd genoemd. Daarover kan worden gediscussieerd, maar ik had meer problemen met het feit dat dit als een “Ierse folksong” werd voorgesteld. Daar is uiteraard niks van aan. “Dirty old town” is wel degelijk gecomponeerd en wel door de communist Ewan MacColl. En het is met diens veel te vroeg gestorven dochter Kirsty dat MacGowan zijn in mijn ogen beste nummer heeft opgenomen: “Fairytale of New York”.
Shane MacGowan werd overigens niet in Ierland, maar in het Engelse graafschap Kent geboren. Hij bracht het grootste deel van zijn leven door in Londen. Met deze stad had hij naar eigen zeggen een haat-liefdeverhouding.
In zijn jeugdige jaren inspireerden de Sex Pistols hem om zijn eerste eigen band te beginnen: The Nipple Erectors, kortweg The Nips. In 1976 verwierf hij even nationale bekendheid, toen hij tijdens een concert van de destijds pas opgerichte band The Clash hard in zijn oor gebeten werd door Jane Crockford, een van de latere leden van The Mo-dettes. In 1984 richtte hij samen met een deel van zijn oude bandleden van The Nips een nieuwe band op, The Pogues, waarmee hij in de jaren erna een stuk meer bekendheid verwierf.
Shanes overmatig alcoholgebruik was een van de voornaamste redenen van zijn onvrijwillige vertrek bij The Pogues begin jaren negentig. Hij richtte daarop een nieuwe band op, Shane MacGowan and The Popes, waarmee hij in 1995 op Pinkpop optrad. Een stomdronken MacGowan kwam naarmate het optreden duurde steeds slechter uit zijn woorden, en werd door zijn manager van het podium gehaald, waarna de band nog twee nummers zonder hem doorspeelde.
Sinds 2001 gaven The Pogues inclusief MacGowan weer concerten. Volgens zijn levenspartner Victoria Mary Clarke was zijn alcoholverslaving zeker niet voorbij, maar dronk hij wel minder. Tijdens een optreden in het Olympia Theatre van Dublin in september 2002 gaf hij over op het podium.
Medio 2009 werd zijn “beroemde”, afgetakelde gebit, na intensieve tandheelkundige behandelingen in Spanje, geheel gerenoveerd. In 2010 stak zijn alcoholverslaving weer de kop op en verscheen hij weer geregeld ladderzat op het podium. Zo ook op het Festival Dranouter waar hij als afsluiter van het festival zijn optreden met The Pogues de mist in lalde.
MacGowan werd in december 2022 met encefalitis in het ziekenhuis opgenomen en belandde op de intensive care. Hij overleed op 30 november 2023 op 65-jarige leeftijd, na een lang ziekbed. En als ik dan toch nog één nummer mag kiezen als eerbetoon, dan is het “Fiesta”.
Ronny De Schepper
(*) “MacGowan was een overtuigd voorstander van recreatief druggebruik, waaronder alcohol, al was hij wel uiterst kritisch ten aanzien van heroïne, het enige genotsmiddel waar hij naar eigen zeggen ‘een probleem’ mee heeft gehad. Mede door toedoen van Sinéad O’Connor, die hem aangaf bij de politie in een poging hem van de heroïne af te helpen, raakte hij daarvan afgekickt.” (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 
Fairytale Of NewYork werd dan wel een duet met Kirsty, het werd eigenlijk geschreven voor Cait O’Riordan die zong op Red Roses for Me en Rum Sodomy & the Lash. Die plaat werd geproduceerd door Elvis Costello, die erna ervandoor ging met mooie Cait. Ze waren vijftien jaar lang een koppel. Later had hij een relatie met Diana Krall.
LikeGeliked door 1 persoon