Twintig jaar geleden: bij Julie en Tony in Londen!

Twintig jaar geleden ging ik met Gaby van Liverpool naar Londen. We maakten de tocht alweer met Virgin Express, maar we hadden wel bijgeleerd: als men op voorhand zijn tickets bestelt, wordt het al heel wat goedkoper (zij het nog altijd veel duurder dan onze NMBS die het vaak zo hard te verduren heeft). In Londen nemen we de metro, want we logeren bij Tony & Julie Mullins in Earlsfield nabij Wimbledon (foto).

Oorspronkelijk waren we van plan in het hartje van Londen onze figuurlijke tenten op te slaan, met name in de buurt van Notting Hill (foto), maar sedert de gelijknamige film, waarin de populaire filmvedette Anna Scott (gespeeld door Julia Roberts) de vreselijk gewone boekhandelaar William Thacker (wie anders dan Hugh Grant) ontmoet en voor hem valt (want “she too is just a girl standing in front of a boy, asking him to love her”) rijzen de prijzen daar (zelfs voor een kort verblijf) de pan uit. Om het in mensentaal uit te drukken: Madonna heeft zich daar een stulpje aangeschaft, om nu nog maar gewoon dié te noemen…
Dus kwamen wij in Wimbledon terecht, waar uiteraard vaak ook tennissers logeerden. Onze gastheren noemden een paar namen, maar aangezien mijn interesse hiervoor zo goed als nihil is, heb ik er niet veel van onthouden. Maar heb ik dat goed verstaan: zat ook Xavier Malisse erbij? Of was het dan toch Olivier Rochus?
Dezelfde avond nog geeft het supersympathieke koppel (*) ons een gratis rondleiding met hun wagen door Londen, wat vooral voor Gaby een reuze-ervaring is. Bij mij was het meer een prettig weerzien (ik was hier zoals gezegd een paar keer eerder, zoals het een goede germanist betaamt). Wat ook voor mij nieuw is, is een restaurant dat Tony ons per se wil laten zien, ook al moet je reserveren om er binnen te kunnen: het Sarastro restaurant in Drury Lane. Dat is vlakbij het operagebouw van Covent Garden en de ondertitel is dan ook “the show after the show”. Volgens Tony is het een apart mengsel van operazangers die er gratis optreden en wat meer pikant amusement. “The atmosphere of an oldfashioned classy brothel,” vat hij samen. We kijken er reeds naar uit, maar zoals gezegd, men moet reserveren, dus vanavond eindigen we dan maar in zo’n typische pub, waar onze gastheren (die van onze leeftijd zijn en bovendien eveneens in de journalistiek werkzaam, zij het dan vooral wat opmaak betreft) kind aan huis zijn en we dan ook meteen worden opgenomen in de sfeer. Het weer is prachtig (dat zal het de hele tijd ook blijven) en we drinken gewoon op straat. Al vlug wordt er natuurlijk ook gezongen. Een bobby komt langs om ons de raad te geven het wat kalmer aan te doen, maar de sfeer blijft gezellig.

Ronny De Schepper

(*) Ik blijf erbij dat zij supersympathiek waren. Wij waren ter plekke b.v. in het eerste Harry Potter-boek beginnen lezen, dat toen pas uit was en toen het tijd was om terug te keren en het boek nog niet uit was, wilden ze het ons gewoon meegeven. Dat hebben we geweigerd (we hebben het boek in het station gekocht), maar het was toch een sympathiek gebaar. Alleen… ik heb nadien nog een paar pogingen ondernomen om b.v. via Facebook het contact te onderhouden, maar dat viel wel op een koude steen.