Vandaag wordt Stevie Nicks, de Amerikaanse frontzangeres van Fleetwood Mac (niet te verwarren met de Engelse Christine McVie-Perfect die achter de toetsen zit en nog niet zo lang geleden overleden is), 75 jaar (foto Matt Becker).
Eigenlijk was de legendarische Britse bluesgroep Fleetwood Mac in 1975 reeds uitgezongen toen het Amerikaanse hippiekoppel Stevie Nicks en Lindsey Buckingham hen op de dool in Engeland tegen het lijf liep en hen zowaar overhaalde om in Los Angeles van het betere klimaat te komen profiteren.
En de zon scheen in den beginne gunstig te werken op het vijftal. De elpee “Fleetwood Mac” (als om aan te duiden dat men nu pas écht begon) promoveerde hen reeds als een van de laatste supergroepen, maar het was, zoals door Marc Didden in Humo aangestipt, met “Rumours” uit 1977 dat werkelijk alle stoppen doorsloegen. Zowat alle nummers werden single-hits en de verkoop van de elpee zelf werd nauwelijks overtroffen.
“Rumours” was misschien zo’n krachtige elpee omdat de twee zangkoppels (naast Stevie en Lindsey was er dus ook Christine Perfect en bassist John McVie) en ook nog mijnheer Mick Fleetwood achter zijn drums met zijn zich op de achtergrond houdende dame privé allemaal op de echtscheidingstoer gingen. “Go you own way” klonk dan ook meer dan oprecht…
Uit “The Chain” daarentegen moest dan weer blijken dat men weliswaar privé uit elkaar kan gaan, maar dat men desondanks toch een groep kan blijven. Al zou Abba later bewijzen dat dit nu juist niet kan. Ik kan me dan ook best voorstellen dat er opnamedagen waren, waarbij sommigen niet kwamen opdagen om pas later, als weer anderen er dan niet waren, hun partijtje gitaar of zo in te vullen.
Hoe dan ook, Marc Didden vergiste zich helaas als hij schreef dat Tusk “eens en voorgoed” een punt zou zetten achter de grootheidswaanzin. Niet alleen kwam er immers in 1982 nog “Mirage” (en tussendoor een dubbele live-elpee, maar daarvoor heb ik altijd al een zwak gehad), in 1987 was er “Tango in the night” die de heropstanding van Fleetwood Mac moest bewijzen. Helaas, net zoals bij die andere heropstanding ontdekten de fans van het eerste uur echter alleen maar een leeg graf en geen spoor van hun idool…
Over het opnieuw samenspelen na een tussenperiode van vijf jaar zei Christine McVie: “Het ging verrassend makkelijk. Eigenlijk is het een beetje zoals fietsen: eens je op het ding geklauterd bent, realiseer je je dat het niet zo moeilijk is.” Maar dan heeft ze het blijkbaar niet over meefietsen in de kop van een peloton dat tegen zestig, zeventig per uur de finale ingaat. Fleetwood Mac zit namelijk helemààl niet meer op kop van het peloton. Op een gezapig wandeltempo komen ze er achteraan gefietst. Buiten de tijdsgrens.
“Tango in the night” kan dan ook nog het best worden besproken door te refereren aan de grootste hit die eruit werd gehaald, “Big love”. “Big shit” ware een toepasselijker titel geweest, want wie ooit “Albatross”, “Need your love so bad” (*), “Man of the world” (met daarin de typische passage: “You make me feel like a good man should/I don’t say I’m a good man/But I would be if I could“) of “Oh well” heeft gehoord, kan alleen maar misselijk worden bij dit kunstmatige product, dat stijf staat van de opgeblazen fake. Het bewijst uitsluitend hoe goed de moderne opnamestudio’s zijn geworden, want een nummer dat als het écht was, zo vals zou klinken dat zelfs mijn kat alsnog zich aan een zangcarrière zou wagen, klinkt integendeel erg clean en afgewerkt.
Op en top Amerikaans dus, dit product. All shiny and bright aan de oppervlakte om te verbergen dat er helemaal niks (Nicks?) te verbergen valt – er is namelijk niks, geen inhoud, laat staan diepgang.
Het diepste waren nog de groeven, maar zelfs dàt kan men niet beweren van “Say you will” dat zowaar in 2003 het levenslicht zag in een periode dat zelfs de digitale straalplaten het al moesten afleggen tegen het pikken van internet. Christine McVie is er dan al vijf jaar niet meer bij, maar de andere vier slikken en snuiven nog als vanouds en hun relaties zijn ook nog altijd zo onstabiel als een stelling gebouwd door drugsverslaafden (wat ze inderdaad dus ook zijn). Zo zag Lindsey Buckingham zijn nieuw liefje, filmactrice Anne Heche met Ellen DeGeneres vertrekken. Maar niet getreurd, net zoals bij “Tango in the night” zullen de dollars wel weer binnen rollen.
Referentie
Ronny De Schepper, “…en zij vonden alleen een leeg graf”, De Rode Vaan nr.24 van 1987
(*) Toevallig is het vandaag ook 55 jaar geleden dat componist Little Willie John (1937-1968) in the Washington State Penitentiary om het leven kwam. Al lees ik tegelijk op Wikipedia dat het nummer eigenlijk een compositie is van zijn oudere broer Mertis. Toch is Willie John zelf een begenadigd componist. Alleen al op basis van “Fever” zou hij als een miljonair hebben kunnen leven, maar… “Willie John was known for his short temper and propensity to abuse alcohol, and was convicted of manslaughter.” Hij was ook de componist van “Leave My Kitten Alone” (1959). The Beatles recorded a version in 1964, intended for their Beatles for Sale album, but it went unreleased until 1995.
dagelijks iets degelijks 