Dinsdag 4 mei 1993
Een hele dag uitgetrokken voor Topkapi (dit wil zeggen: een halve dag, want traditiegetrouw blijven we tot de middag in bed).
Het Topkapıpaleis (Turks: Topkapı Sarayı), wat zoveel betekent als “kanonnenpoortpaleis” (naar een nabijgelegen poort), was lange tijd de residentie van de Osmaanse sultan in Istanboel en vormt het bekendste voorbeeld van een serail (oosters paleis).
Sultan Mehmet II gaf in 1459 de opdracht tot het bouwen van het paleis, waarna het van 1465 tot 1853 het centrum van de Osmaanse heerschappij was. Het paleis is gelegen op het Seraglio-punt tussen de Gouden Hoorn en de Zee van Marmara, met uitzicht over de Bosporus.
Het paleis bestaat uit vier verschillende hoven. Het eerste hof beslaat het gehele Seraglio-punt en wordt omringd door hoge muren. Toegang is mogelijk via de Bab-ı Hümayun, ofwel de Keizerlijke Poort. De Poort van de Groet (Babüsselam) leidt naar het tweede hof met gebouwen als de bakkerij, een hospitaal, paardenstallen, een Divan en de kwartieren van de Janitsaren. Door de Poort van Geluk (Babüssaade) komt men vervolgens in het derde hof, dat het centrum van het paleis vormt, een tuin omgeven door de Zaal van de Privékamer (Has Oda) gebruikt door personeel, de schatkamer, de harem, enkele paviljoens en de bibliotheek van Ahmed II in het midden. Het vierde hof ten slotte was een wat meer private tuin van de sultan met een aantal paviljoens, kiosken en terrasjes.
Andere plaatsen in het Topkapıpaleis zijn de Toren van Gerechtigheid en het Paviljoen van de Heilige Mantel met relieken van de profeet Mohammed en de eerste kaliefen. Het paleis doet tegenwoordig dienst als museum. (Wikipedia)
’s Avonds gaan we op zoek naar een restaurant aangeprezen door het vrouwentijdschrift Elga, Hünkar Lokantasi. Dat blijkt een klein Turkse dingetje te zijn, helemaal niet afgestemd op toeristen (men sprak er hoegenaamd geen Engels en de taxichauffeur heeft het tot vier keer toe moeten vragen) en waarbij al het eten tesamen op tafel werd gezet, zodat we hier willens nillens op een half uurtje buiten waren.
dagelijks iets degelijks 
Er zijn mensen die voor drie weken naar Toscane gaan om er boeken te lezen en andere die een weekje of zo naar Istanbul gaan en tot de middag in hun bed te liggen. Ik heb mij niet te moeien met hoe iemand een reis invult, maar als je die afstand aflegt en daar amper een dag of vier verblijft, dan vind ik dat een beetje verloren geld en energie. Oké, ik heb niemand de les te spellen maar ik doe dat anders.
Iets anders. Hünkar is inderdaad een uitstekend restaurant. Ik ben er nog niet gaan eten, maar de zaak is zeer bekend. Jullie hadden daar beter gegaan na de voorstelling van de Mehter. Het is daar in de buurt.
Over de verwachtingen dat een taxichauffeur in Istanbul Engels zou begrijpen of zelfs spreken. Het is het recht van iedereen om dit verwachten, maar de realiteit is anders. Ik ben eens met enkele Franse, Waalse en Luxemburgse fiesvrienden gaan fietsen in Benidorm. We hadden een lange rit en gingen onderweg ergens een restaurant bezoeken. Er was in onze groep een enkel Fransman die wat Spaans kende. Ikzelf kende niet meer Spaans dan enkele woorden. Het was dankzij ons twee daar wij aan eten geraakten want die andere Franstaligen zouden nog liever verhongeren dan een klein beetje na te denken hoe bijvoorbeeld bepaalde woorden uit hun Frans op die in het Spaans lijken. Ik beweer niet dat men alleen naar een land mag gaan als men de taal echt kent. Ik heb het alleen over een klein beetje basiskennis. Engels is in Turkije geen evidentie. De eerste keer dat ik er ging kende ik amper enkele woorden Turks en ik had een zakwoordenboekje mee. Als ik de weg vroeg naar een adres, dan toonde ik op papier dat adres.
LikeLike
Topkapipaleis (“Kanonbalpoortpaleis”), Istanbul
Vanaf het water kun je het zien liggen, op een heuvel. Normaal gezien mag je een halve dag rekenen om het te bezoeken. Ik ken iemand die er een hele dag over deed. Er zijn trouwens enkele restaurants en café binnen de muren van het paleis, die je toelaten er uren te vertoeven.
Door de vertraging van de vlucht, de chaos aan de paspoortcontrole en het verkeersinfarct tussen de luchthaven en het hotel, moest ik het stellen met anderhalf uur.
Het domein omvat ongeveer 70 ha. Kort nadat Constaninopel was gevallen (1453) liet sultan Mehmet II die paleis bouwen, want het Byzantijnse Grote Paleis was in verval geraakt. Vanaf 1465 werd het betrokken. Hier verbleven tot 3.000 à 4.000 mensen, vooral personeel want vanuit dit paleis werd het Ottomaanse Rijk bestuurd.
De sultans bleven hier tot de bouw van het Dolmabahçe-paleis, half 19de eeuw.
Het Topkapipaleis is redelijk bewaard gebleven en is sinds 1924 – de prille jaren van de jonge republiek – een museum.
Als je een Istanbul Museum Pass koopt aan 85 TL (27 euro) dan besteed je daarmee de entree tot het paleis, de harem en de Aya Irenekerk. Doe die Museum Pass daarna niet weg, want in sommige andere musea in de stad krijg je er reductie of gratis entree mee.
LikeLike