Vandaag is het al 55 jaar geleden dat de rockmusical “Hair” van schrijvers James Rado en Gerome Ragni en componist Galt MacDermot in première ging op Broadway. Dat is dus meer dan een half jaar na de échte première in the New Public Theater in New York City’s East Village (17 oktober 1967).
Geestig is dat het de eerste niet-Shakespeare productie was van the New York Shakespeare Festival. Na Broadway zou de musical de wereld beginnen veroveren, te beginnen met Londen, waar ik de productie in 1971 heb gezien. Op dat moment waren er ook al legendarische producties in Parijs (met Julien Clerc) en in Amsterdam (waaruit Zen de fameuze single “Hair”/”Aquarius” zou distilleren). Zelf kocht ik eerst een aantal singles, zoals die van Zen, maar ook b.v. “Ain’t go no/I got life” van Nina Simone. Daarna (in 1971 dus) kocht ik mij de Engelse elpee als aandenken, maar kort nadien schafte ik mij toch maar de Amerikaanse versie aan, die slordiger was opgenomen, maar juist daardoor dichter bij de theateropvoering stond en ook meer nummers (vaak heel korte) bevatte. Nog eerder had ik al een instrumentale versie gekocht van, schrik niet, James Last, maar die was dan voor mijn vader bedoeld, al heeft hij er nooit erg van gehouden.
“Hair” is eigenlijk nooit meer van het repertoire gegaan en wordt her en der nog opgevoerd door reizende gezelschappen. Maar het succes is wel afgenomen. Zo kwam de film van Milos Forman bijvoorbeeld reeds jaren te laat. En zelf zag ik eind jaren tachtig een opvoering in het Gentse ICC die door zo weinig mensen werd bijgewoond, dat de goedkope plaatsen (waar ik zat) naar voren mochten komen om op de duurdere plaats te nemen. Buiten het feit dat “Hair” voor een revolutie zorgde in het rockwereldje, werd ook de theaterwereld of de maatschappij in het algemeen opgeschrikt door de ongecompliceerde naaktscènes, die indertijd een taboe doorbraken en er o.m. voor hebben gezorgd dat er nu bijna in àlle theatervoorstellingen naaktscènes voorkomen…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 