’t Zal u absoluut een zorg zijn, maar over de reeks « Vlaamse polyfonisten » uitgegeven door het Davidsfonds is destijds een serieus robbertje gevochten. Een Brusselse firma is zelfs met een « tegenreeks » op de markt gekomen die « Europese polyfonisten » heette en van de weeromstuit een tekstboekje in het Frans, Engels en Duits bevatte, maar zonder een gebenedijd woord Nederlands. Ondertussen zijn ze daarop teruggekomen, maar de reden van de ergernis was dat een aantal van die polyfonisten hoegenaamd niet « Vlaams » waren. Ze zouden tweehonderd jaar eerder ongetwijfeld de « Schild en Vriend »-proef niet doorstaan hebben. Hun Vlaams haalde ongeveer het niveau van het Frans van Paul Marchal. Het meest opvallend was echter de totale afwezigheid van Gent op deze cd’s, Nochtans was Gent op dat moment een wereldstad. Het Hollywood van toen. Maar misschien haalden de Gentse polyfonisten ook slechts het niveau dat Hollywood nu haalt. 25 jaar geleden zouden we het weten, want in de Bijloke brachten Les Rumeurs Souterraines een volledig programma met Gentse polyfonisten. (HLN, 23/4/1998)
dagelijks iets degelijks 