Vandaag is het al 55 jaar geleden dat ik zogezegd een brief kreeg van de Schotse zanger Donovan. Zogezegd, want het was uiteraard een voorgedrukte brief afkomstig van de fanclub. Maar het betekende dus wél dat ik eerst een brief naar Donovan, mijn toenmalig jeugdidool, had geschréven. Die verering ging heel ver. Dat jongetje dat op onderstaande foto beaat opkijkt naar Donovan, dat zou ik kunnen geweest zijn.
Ik herinner me zelfs dat ik op de speelplaats nog eens een boek uit de handen van Roland Hiel (rechts op foto twee) heb geschopt, omdat hij een “onheus woord” over Donovan had gezegd. Alsnog: sorry, Rolle, dat was er ver over. (Zou het dààrdoor komen dat Roland mij later de bijnaam “Schuppie” placht te geven? Ik dacht tot nu toe altijd dat het met mijn familienaam te maken had, maar nu ik erover nadenk…)
In mijn stuk over Miel Swillens heb ik het over mijn spreekbeurt over Donovan. Van die spreekbeurt heb ik enkel nog mijn inleiding teruggevonden. Wat het tenen krullen betreft, is dat misschien juist goed, maar toch vind ik het ook een beetje spijtig dat er van mijn verering van eertijds zo weinig is overgebleven…
Vóór die inleiding heb ik een tekstje geplakt dat Donovan een beetje moet situeren, maar uit de kritische inhoud kan men al afleiden dat dit fragment van latere datum is: “In Engeland is Donovan de leider van de protestbeweging in navolging van Bob Dylan in de VS. Opvallend is dat het het een veel ingetogener protest betreft, maar dat ze voor de rest wel een totale kopie van Amerika is, zodat wordt voorbijgegaan aan de schat van Engelse volksliedjes (die in de kroegen nochtans nog steeds voortleven dankzij mensen als Ewan McColl e.d.), waar Dylan wél op b.v. Woody Guthrie teruggaat.”
Maar goed, het gaat dus eigenlijk over die spreekbeurt, en die begon aldus:
“Wanneer me in deze over-georganiseerde maatschappij een stap wil verzetten, wordt men aanstonds een fiche onder de neus geduwd, waarop men dan netjes alle elementaire gegevens over zichzelf mag neerschrijven, om daarna dan toch een nummer te krijgen. Ook Donovan ontsnapt bij mij niet aan dit procédé, tenzij dat ik hem geen nummer zal toekennen. Of toch: tu es numéro un au hitparade de mon coeur…
Philips Donovan werd op 10 mei 1946 geboren in een klein dorpje (Maryhill) in de nabijheid van Glasgow (Schotland). Zijn vader heette ook Donovan met zijn familienaam – wat niet zo logisch is als het wel lijkt tegenwoordig… – en zijn moeder was Winifred Leitch, vandaar zijn artiestennaam Donovan Leitch. Broer Gerry vervolledigde de stal.
Don ging naar de kleuterschool, maar kreeg op driejarige leeftijd polio. Dankzij veel zwemmen kwam hij er weer bovenop, maar zelfs nu loopt hij nog altijd een beetje mank.
Daarna zakte de familie Donovan af naar Hatfield in Hertfordshire. Daar ging hij naar de Saint-Audrey’s middelbare school en vervolgens naar het campus-college Welwyn Garden City (dit is een academisch dorp waar leraars en studenten samen wonen en werken. Doctor Lloyd, de rector, vertelt over hem: “Hij kwam altijd in een keurig wit overhemd naar school. Hij was zelfs één van de keurigste jongens hier. Qua intelligentie ligt hij boven de middelmaat, al heeft hij geen academische loopbaan. Eens praatten wij in de school over folk-music en tot ons aller verwondering overtrof hij zelfs de leraars. Nu is de helft van onze school een fan van hem.”
Wegens geldgebrek moest Donovan zijn studies vroegtijdig stopzetten en gaan werken in een pas gebouwde tandpastafabriek in zijn dorp. Hij werd ingeschakeld in het automatische systeem, waarin hij natuurlijk gezien zijn dichterlijke natuur niet kon aarden.
Op een dag rende hij weg en begon te zwerven doorheen Groot-Brittannië, van de Schotse hooglanden tot de kusten van Zuid-Engeland. Donovan ontkent met klem dat het zwerven zou geboren zijn uit een twist met zijn ouders. “Ik kon er best mee opschieten, maar verlangde soms op eigen benen te staan en de wereld te verkennen.”
Reeds van toen hij nog zeer jong was, verklankte Donovan zijn gevoelens in enkele gedichten, die hij dan hardop in zijn kamertje voor zichzelf voordroeg.”
En hier eindigt dus spijtig genoeg al wat nog rest van mijn spreekbeurt.
Enige tijd later zou ik een brief schrijven naar mijn idool en… ik kreeg zowaar antwoord. Het was weliswaar een voorgedrukte brief (gefrankeerd in Hatfield op 17 april 1968), maar ik heb hem mijn hele leven lang (d.w.z. tot nu toe, want nu gaat hij de papiermand in) bewaard als een kostbaar kleinood.
Ondertussen was Donovan van platenfirma veranderd. Op Pye zong Donovan een beetje ruwer (voor zover dat bij hem mogelijk was), wat te wijten was aan de prominente Dylan-invloed en wat combattievere teksten, en hij speelde ook akoestisch. Op Epic komt hij vooral in de ban van de flower power en gaat hij ook elektrisch spelen, al deed hij voor uitgewerkte solo’s als voor « The Hurdy Gurdy Man » wel een beroep op studiomuzikanten. Alhoewel er vaak is beweerd dat hij hierbij werd begeleid door wat later Led Zeppelin zou worden (de naam is een uitdrukking voor een grap die de mist ingaat), schijnt nu wel vast te staan dat niet Jimmy Page maar ene Alan Parker de fameuze gitaarsolo speelt, terwijl aan de drums niet John Bonham tekeer gaat, maar wel Clem Cattini. Blijft enkel over aan de bas: John Paul Jones.
Toch is het niet te verwonderen dat Donovan later een beroep zou doen op een andere Yardbirds-gitarist, Jeff Beck. Het resultaat, “Barabajagal”, stond me echter niet erg aan. Mijn liefde voor Donovan was toen al erg aan het tanen. Toevallig had Eric De Smet, die een paar jaar later zou overlijden, me toen al opnames aan de hand gedaan van The Jeff Beck Group, waarvan de zanger me wel aanstond. Ik wist toen nog niet dat het om Rod Stewart ging…
“Atlantis” was Donovans laatste grote hit (al ging met name “Lalena” ten onrechte de mist in). Hij zal langzaam wegdeemsteren. Samen met Linda Lawrence, de weduwe van Brian Jones, vestigde hij zich in Ierland om daar haar zoon Julian (zoon van Jones dus) en later hun eigen drie kinderen, Donovan Leitch jr. en dochters Astrella & Oriole Leitch (samen de groep Echolalia) en Ione Skye, dochter van Donovan uit een vroegere relatie, groot te brengen. Donovan zou pas in 1996 opnieuw boven water te komen, dankzij enerzijds de New Age-toestanden en anderzijds dankzij het feit dat zijn dochter Oriole met leden van groepen als The Red Hot Chili Peppers en The Happy Mondays naar bed ging. Deze laatsten namen als merkwaardige vorm van erkentelijkheid immers covers op van “her old man”. Model Donovan Leitch jr. was eerst met actrice Gwyneth Paltrow, maar huwde uiteindelijk collega Kirsty Hume.
Burgemeester Luc De Ryck van Temse heeft, als die-hard sixties-fan het concert van Donovan bijgewoond in zaal Roma, Borgerhout, op donderdag 9 september 2010. Hier volgt zijn enthousiaste reactie: “Donovan, van Schotse afkomst (Glasgow), maar vanaf zijn 10de overgewaaid naar Engeland, is 64. Zijn krullen zijn naar beneden gevallen als een weelderige waterval meisjeshaar, maar zijn stem is intact gebleven. Donovan is ook 45 jaar later nog altijd Donovan. Zaal Roma was helemaal volgelopen, voornamelijk met 50-plussers. Donovan trad 2x 50’ op, onderbroken door een pauze van 40’. In het eerste deel wisselde hij – enkel door zichzelf begeleid op akoestische gitaar – hits uit de jaren ’60 af met nummers van z’n jongste 2 lp’s, maar het tweede deel was uitsluitend gevuld met hits. Daarbij werd hij bijgestaan door 2 gitaristen, een toetsenman en een drummer. En het mag gezegd: the band was all right. Donovan zong al zijn grote en kleine hits, van ‘Catch the wind’, waar het allemaal mee begon (1965), tot ‘Goo Goo Barabajagal’, waarmee hij voor het laatst de Engelse Top 20 haalde (1969). Geestdriftige deining veroorzaakte hij, zoals kon verwacht worden, vooral met ‘Colours’, ‘Sunshine superman’, ‘Mellow yellow’ en ‘Hurdy gurdy man’, maar evenzeer met het pretentieloze, innemende nummer dat mijn favoriete song is uit zijn repertoire: ‘Jennifer Juniper’. Als bisnummer zong hij ‘Atlantis’. Aan de reacties tijdens en na het concert kon eenduidig worden geconcludeerd: het publiek was in de wolken.”
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 