Vandaag is het al zeventig jaar geleden dat de Antwerpse auteur Emmanuel De Bom (rechts op de foto, naast Cyriel Buysse en Georges Minne) is overleden.
Emmanuel De Bom werd geboren in Antwerpen op 9 november 1868. Hij schreef een aantal romans, biografieën, essays en kritieken. Hiervoor gebruikte hij tientallen pseudoniemen. Zijn bekendste werk is “Wrakken” uit 1898. Hij haalde de inspiratie hiervoor uit zijn eigen leven. In die tijd was hij medewerker van “Diesterweg”, ook wel “De kapel” genoemd, aangezien muziek het bindmiddel was. Ze vergaderden in een café en De Bom werd verliefd op de dienster. Hij wilde ermee trouwen, maar het huwelijk werd verijdeld door zijn familie. Waarop de dienster zelfmoord pleegde. Hijzelf huwt met iemand anders, maar dat huwelijk wordt een flop (zijn vrouw was godsdienstwaanzinnig).
Na “Wrakken” zou De Bom geen scheppend literair werk meer schrijven. Wel schreef hij nog “Het levende Vlaanderen” (1917) en biografieën over Henrik Ibsen, William Morris en Henri de Braekeleer. In 1886 begon De Bom te werken voor de Stad Antwerpen, hij groeide door tot bibliothecaris, maar werd in 1918 na de Eerste Wereldoorlog omwille van zijn flamingantische ideeën ontslagen. Pas in 1926 werd hij dankzij onder meer August Van Cauwelaert in eer en functie hersteld. In 1933 werd hij als hoofdbibliothecaris opgevolgd door Lode Baekelmans.
Hij was medestichter en redacteur van “Van Nu en Straks” in 1893 en “Vlaanderen” in 1903. Van 1904 tot 1940 was hij correspondent in Vlaanderen voor de Nieuwe Rotterdamse Courant en redacteur bij de Volksgazet. Hij stierf in Kalmthout op 14 april 1953.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 