Jaren geleden heb ik me “De zuil van jade” (“The jade stalk”, 1988) van Jonathan Fast aangeschaft, vooral op basis van de manier waarop de roman zichzelf aanprees, namelijk als “erotische roman in het oude China” (met name de zevende eeuw). “De zuil van jade” is immers de reusachtige penis van een “showbokser”, die dan ook nog eens ingewijd wordt in het subtiele Spel van de Wolken en de Regen, zodat hij het tot bijzit brengt van keizerin Wu Tse-t’ien (623-705), de enige vrouwelijke heerser in de hele Chinese geschiedenis.
Door omstandigheden heb ik het boek echter al die tijd in mijn boekenkast laten staan, zodat ik het pas eind 2014 heb gelezen, op een moment dat ik eigenlijk hoegenaamd niet meer geïnteresseerd was in erotische literatuur. De reden dat ik het uiteindelijk dan toch eens ter hand heb genomen was dan ook aan iets totaal anders te wijten: kort daarvoor had ik iets geschreven over de communistische Hollywood-scenarist Howard Fast en toen leerde ik dat Jonathan Fast niet alleen zijn zoon is, maar dat deze ook nog een tijdlang de echtgenoot is geweest van Erica Jong, die in 1973 met “Fear of flying” zelf ook een erotische klassieker heeft geschreven.
En het dient gezegd, zeker bij de aanvang dient “De zuil van jade” zich aan als één van de beste voorbeelden van wat men dan “vrouwvriendelijke porno” is gaan noemen. Ik vroeg me alleen maar af hoe het nu verder moest. Na een vijftigtal bladzijden is de belofte op de kaft van het boek (zie afbeelding) reeds waargemaakt, maar het boek telt bijna driehonderd pagina’s. Ik vermoedde dan ook dat ik het al snel zou wegleggen omdat het “te veel van hetzelfde” zou zijn, maar niets was minder waar. Het boek verlaat van dan af het erotische pad (af en toe wordt nog wel eens het Spel van de Regen en de Wolken gespeeld, maar veel aandacht wordt er dan niet meer aan besteed), maar er ontwikkelt zich een plot dat bol staat van de typische intriges aan het Chinese hof. Daar bovenop leert men vanalles over Chinese gebruiken, de Chinese kunst en zelfs de typisch Chinese kookkunst, iets wat nu enorm “in” is.
Ik heb kortstondig nog een Chinese vriendin gehad en voor veel langere tijd een Vlaamse vriendin die geïnteresseerd was in alles wat met China te maken heeft en ik moet toegeven dat ik tijdens de lectuur vaak aan haar heb gedacht. Niet alleen omdat zij ook graag het Spel van de Regen en de Wolken speelde, maar vooral omdat ze zich helemaal zou thuis hebben gevoeld in deze roman. Tenzij ze er natuurlijk weer allerlei fouten (*) zou in ontdekken en ermee in de clinch zou gaan, zoals ze ooit met Frans Boenders heeft gedaan… Maar ikzelf, die helemaal niks van dergelijke zaken afweet, heb gefascineerd door gelezen en kan het boek dan ook aan iedereen aanraden.
Ronny De Schepper
(*) Per slot van rekening staat er nergens op de Wikipedia-pagina die aan hem wordt gewijd ook maar iets dat erop zou wijzen dat Jonathan Fast zich ooit in het oude China heeft verdiept via een of andere studie. Wat we er wél leren, dat is dat hij ondertussen het schrijven van fictie heeft gelaten voor wat het is, om zich nog enkel te concentreren op geschriften die rechtstreeks met zijn “sociaal werk” te maken hebben. Uiteindelijk dus toch nog een aardje naar zijn vaartje?
dagelijks iets degelijks 