Natuurlijk was ik net als iedereen erg geschokt bij het vernemen van het overlijden van Patrick De Witte, ondertussen ook alweer tien jaar geleden. Toch dacht ik er eerst niets over te maken, omdat ik – buiten een paar opmerkingen over zijn humorprogramma’s die ik op z’n zachtst gezegd nogal voor de incrowd bestemd vond – niks over hem te vertellen had.
En kritiek uitbrengen, dat is nu eenmaal “not done” kort na een overlijden. Maar als er enige tijd is voorbijgegaan, dan wordt een en ander plotseling toch in een ander perspectief geplaatst. Zo krijgt Patrick De Witte bijna drie jaar na zijn dood het verdwijnen van P-Magazine in zijn schoenen geschoven.
P-Magazine ontstond in 1997 uit de restanten van het verdwenen Panorama en de eerste hoofdredacteur, Alain Grootaers, mikte onmiddellijk op “een goede mix van ernstige journalistiek en minder ernstige fotografie.” En daar hoorden dus van in het begin de Vlaamse babes op de cover als verkoopargument.
Grootaers werd opgevolgd door Michael Lescroart, die op zijn beurt in 2012 de plaats moest ruimen voor Patrick De Witte. Bij diens plotse overlijden nam Jeroen Denaeghel (bekend geworden als kandidaat van “Big Brother”) de fakkel over. “Hij heeft opnieuw gekozen om de vrouw prominent op de cover te zetten (…) maar de noodgreep kwam te laat,” aldus Lescroart.
De Witte had namelijk de teruglopende lezerscijfers proberen stoppen door meer in te zetten op “serieuze journalistiek” en de (bijna) blote borsten uit het blad te bannen. “Door mooie vrouwen als randfenomeen te beschouwen, luidde De Witte het begin van het einde in,” aldus nog Lescroart in Het Nieuwsblad.
Alain Grootaers zelf zegt eveneens in De Standaard van 14 april 2018: “De passage van mijn betreurde collega-Rechtvaardige Rechter Patrick De Witte als hoofdredacteur heeft het blad mee de das omgedaan. Hij wou er een tweede Humo van maken, dat was duidelijk niet de toverformule.”
Zelf was ik ook niet van plan om het over de carrière van PDW als drummer te hebben, omdat ik mij enkel zijn passage bij The Skyblasters kon herinneren. En wat dat betreft heeft het interview dat Eric Goeman me had gevraagd te maken met zanger Eduard Buadee uiteindelijk nooit plaatsgehad daar “Tempo”, het blad van Goeman, sneller op de fles was dan de tijd die ik nodig had om een afspraak te maken. Maar nu lees ik dat vóór The Skyblasters Patrick nog drummer is geweest bij The Misters en dat wist ik helemaal niet. Destijds heb ik voor De Rode Vaan onder de titel “Misterieus lawaai” nog een korte recensie geschreven over hun elpee “Greatest Tits” en welja, ondanks het feit dat het maar een klein fotootje betreft, meen ik links toch wel degelijk Patrick te herkennen.
Hard-rock elpees vervelen meestal vlug en die van The Misters maakt daar ondanks het meeslepende « Do you wanna rock’n’roll » geen uitzondering op. De oorzaak is telkens dat er te weinig variatie is om de eenvoudige reden dat achter het woord « compositie » meestal een vraagteken mag worden gezet. In die zin vallen op deze eerste elpee (want de vorige die ook onder de naam van The Misters werd gemaakt heeft muzikaal niets met deze te maken) « Poor souls » en « First time » op, omdat deze enigszins afwijken van het geijkte stramien. Toch bewijzen The Misters met nummers als « Hush little girl » en « It’s what I want » dat hun hit geen toevalstreffer is en dat zij live wel wat in hun mars moeten hebben.
En, oh ja, de titel van de elpee (“Greatest Tits”) valt bij nader toezien wat slapjes uit.
Ronny De Schepper
Referentie
Wim Dehandschutter, De papieren babe verdwijnt, Het Nieuwsblad 19/9/2015
dagelijks iets degelijks 