Yoko Ono wordt negentig…

“Wat ik nu zeg, meen ik: had Mark Chapman 60 centimeter opzij gemikt, dan was hij nu mijn held geweest. Na Yoko was niets nog hetzelfde: de vriendschap binnen de Beatles was kapot en Lennon ging ook vervélen. Hoor ik hem oh Yoko I love you zingen, dan denk ik: ik ben blij voor u, maar verveel mij niet. Toen ik onlangs de autobiografie van Cynthia Lennon las, dacht ik: het was toch wel een foute klootzak. Hoe kan de man die nummers als All you need is love geschreven heeft, zijn zoontje maanden op een telefoontje laten wachten?” (Jan Leyers in Humo)

Reeds bij het begin van Beatlemania schreef een journalist van The Sunday Telegraph: “that the group would break up because eventually they would all get married and the chance of four random women liking one another or even being able to get on with one another will be small indeed.” (Davies, p.219) En hij kreeg gelijk…
Zoals John Lennon zich muzikaal reeds van Paul McCartney was beginnen te verwijderen, zo begonnen op persoonlijk vlak de moeilijkheden met Cynthia zich op te stapelen. Hunter Davies schrijft over het koppel, vlak vóór het moment dat Yoko Ono ten tonele verscheen (“de gillende Japanse dwerg” dixit Rik Zaal van NRC-Handelsblad): “They are very happy, though she still says that but for her becoming pregnant they would probably never have married. John agrees. (…) ‘His love was for the Beatles. Without the baby he would just have gone off with the Beatles for ever. (…) I do find I suggest something and he ignores it at the time, or says it’s wrong. Then a few weeks later Ringo suggests the same thing and he’s all for it. (…) They seem to need you less than you need them,’ she said.” (p.322-323)
Zoals algemeen bekend had John Yoko voor het eerst ontmoet op 8 november 1966 tijdens een voorbezichtiging van haar tentoonstelling “Unfinished Paintings and Objects” in de Londense Indica Art Gallery, maar het is pas op 1 mei 1968 dat ze echt bij hem zou intrekken. Dat gebeurt terwijl Cynthia in Griekenland zit, samen met Julian en… Donovan!
Het dient trouwens gezegd dat John Lennon nu vaak wordt omschreven als “de slimste van de vier”, wat in zeker opzicht misschien wel waar is (vanuit een andere hoek kan deze omschrijving evenzeer worden geclaimd door Paul McCartney), maar dat maakt Lennon nog niet tot de intellectueel die velen in hem zien. Dat Lennon in onvrede leefde met de maatschappij in het algemeen en met zijn eigen functioneren daarbinnen, staat buiten kijf (“Ik voelde me altijd schuldig omdat ik geld opstapelde…”), maar zijn reacties daarop waren eerder emotioneel dan rationeel. Zo switchte hij op een tiental jaren tijd van boedhisme en pacifisme over trotskisme en maoisme terug naar christendom. Dat hij bevriend is geweest met politieke activisten zoals Angela Davis, Jerry Rubin, Abbie Hoffman en John Sinclair is natuurlijk een feit, net politieke liederen als “Luck of the Irish”, maar heeft ook Paul McCartney niet “Give Ireland back to the Irish” gemaakt?
Zijn collega Todd Rundgren, die met de groep Utopia nochtans ooit een hommage-elpee maakte voor The Beatles, besluit dan ook “John Lennon is geen revolutionair. Hij is een lul. Hij balkt maar wat over de revolutie, maar verder gedraagt hij zich als een complete malloot. Ik word er ongemakkelijk van. Hij is gewoon egocentrisch. Hij wil publiciteit. En als de revolutie hem aan publiciteit kan helpen, spant hij de revolutie wel voor zijn kar.”
Vanaf 1968 is het eigenlijk Yoko Ono die John Lennon leidt. Zij laat hem kennis maken met heroïne en op de zogenaamde “dubbele witte” is zij voor het eerst te horen is met het regeltje “not when he looked so fierce” uit “Bungalow Bill”.
Maar eigenlijk is ze meer aanwezig in “Julia” dat niet (enkel) over Johns overleden moeder gaat, maar ook over Yoko, want de toevoeging “Ocean Child” is een letterlijke vertaling van haar naam.
Overigens zou Lennon méér betaald hebben aan haar man Tony Cox opdat die van haar zou scheiden, dan hijzelf aan Cynthia heeft betaald.
Voor het vreselijke “What’s the new Mary Jane” van John, dat nummer over “she who had a pain at the party”, wat kon betekenen dat ze haar maandstonden had, maar het kon evengoed ook een “bad trip” zijn, kreeg John gelukkig geen toestemming om het op de plaat te zetten. Het is hoe dan ook duidelijk een nummer onder invloed van Yoko Ono, want blindverliefd als John is, maakt hij met haar platen die men aan de straatstenen niet kwijt kan, maar wel aan onvolwassen gebleven Beatlemaniakken. Erger wordt het wanneer hij ook het merendeel van zijn eigen solo-elpees door haar om zeep laat helpen.

Ronny De Schepper