Ongelooflijk! Vanessa Paradis wordt ook al vijftig jaar! Voor mij is ze nog altijd het meisje dat “Joe le Taxi” zong, vooral omdat ik dan steeds aan Rode Vaan-cartoonist Fons Goossens moest denken: “Vas-y, Fons!”
Vanessa Paradis is begonnen als kindvedette. Haar oom, de acteur Didier Pain, hoort haar bij Jacques Martin “Emilie jolie” zingen in “L’école des fans” en stelt haar in een platenstudio voor aan producer Frank Langolff die Sophie Marceau onmogelijk “Berezina” kon doen zingen. In 1981 won ze het Eurovisie-songfestival voor kinderen en “Joe le Taxi” (toen ze 14 was) deed de rest (al flopte haar eerste single “La magie des surprises-parties”). Toen ze bij “Joe” op het Midem in Cannes gedurende het hele nummer werd uitgefloten en de opvolger “Manolo Manolette” ook ver beneden de verwachtingen bleef, dacht men dat het vlug uit zou zijn met Vanessa.
Maar haar borstgroei bleef gelukkig lang genoeg uit om haar Lolita-imago nog jarenlang uit te buiten. Want dat ze vroegrijp was, staat buiten kijf. Ongetwijfeld had dit te maken met het feit dat ze op straat voortdurend lastig werd gevallen door jaloerse leeftijdsgenootjes en dat ze in een poll als één van de meeste gehate persoonlijkheden naar voren kwam. Ze vertelt zelf aan journalisten dat ze reeds vóór haar 15de seksuele ervaring had opgedaan en op 16-jarige leeftijd trok ze het huis uit om te gaan samenhokken met zanger Florent Pagny, zowat de Franse Koen Wauters, als Patrick Bruel al niet bestond. Louis Paul Boon zou alleszins sympathie hebben opgevat voor deze “Paradijsvogel” (zoals ze werd uitgebeeld door Jean-Paul Goude voor de reclamecampagne van Chanel). Merkwaardig is dat Boon deze naam bedacht voor Marilyn Monroe, die inderdaad het grote voorbeeld is van Paradis.
Toch lijkt Vanessa méér in haar mars te hebben. Op platengebied werd ze voor haar eerste elpee begeleid door Etienne Roda-Gil, daarna door Serge Gainsbourg (uiteraard!) voor “Variations sur le même t’aime” en na zijn dood wendde ze zich tot Lenny Kravitz, wat niet te verwonderen is want “Ardoise” van Gainsbourg klonk alsof het van Kravitz was. Privé liep de verhouding snel spaak, maar op commercieel vlak legde het haar geen windeieren. En met haar filmdebuut op 17-jarige leeftijd in “Noces blanches” sleepte ze al meteen een César en de Romy Schneiderprijs in de wacht. Hierin speelt ze een junkie-hoertje dat een verhouding aangaat met haar vijftigjarige leraar (gespeeld door Bruno Cremer). Ze was aan regisseur Jean-Claude Brisseau opgedrongen en tijdens het draaien verbeterde de verhouding er niet op. Misschien daarom dat ze de rol met zoveel verbetenheid heeft vertolkt dat ze er die prijzen aan over heeft gehouden? Ze kreeg prompt tal van andere sexy rollen aangeboden, maar weigerde, al is de videoclip voor “Tandem” (een nummer van Gainsbourg), gedraaid door Jean-Baptiste Mondino, zeker ook niet geschikt voor de preekstoel. Ze hield er de bijnaam “La pulpeuse” aan over, wat dus blijkbaar niet betekent, wat ik altijd heb gedacht dat het betekende. Ik kan het misschien eens aan haar jongste lief Johnny Depp vragen.
In “Fading gigolo” van John Turturro uit 2013 is ze schattig met haar joodse pruik.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 