Françoise Vanhecke is een veelzijdige zangeres die zowel oude muziek (onder Gustav Leonhardt werkte ze tweemaal samen met La Petite Bande voor “Pygmalion” van Rameau en “Le jugement de Midas” van Grétry) als hedendaagse werken (cfr.de bodybuilder-historie in 1995; de creatie gebeurde overigens door Guy Reynebeau) vertolkt.
Françoise heeft trouwens wat met theater (na contact met Peter Brook in Avignon 1989), zoals ik ook kon vaststellen bij “De Kaukasische Krijtkring” in Antigone of “Te voet” in Arca. Met Fred Van Hove werkte ze verder mee aan “De maanval” en “Schaduwduikers” en met Johan Desmet aan “Mario, ga eens opendoen”, “De liefde voor de drie manen”, “Onder de torens”, “Tante Euthanasie” en “De discrete charme van de bourgeoisie”.
Ze speelt ook piano, want aan het KMC van Gent studeerde ze niet enkel bij Lucienne Van Deyck, maar ook bij Claude Coppens. Masterclasses volgde ze o.a. bij René Jacobs en Zeger Vandersteene.
Françoise Vanhecke is geboren en woont in Kortrijk, waar ze ook zangles geeft aan de academie, net zoals in Ledeberg. Met Katrijn Friant specialiseert ze zich ook in Braziliaanse muziek en in muziek van vrouwelijke componisten. Op de Proms in Gent was zij het die in duo zong met fluitiste Berdien Stenberg.
In 1996 bracht ze bij Vox Temporis (verdeeld door René Gailly International Productions) twee CD’s uit met het Spectra Ensemble o.l.v. Philip Rathé, enerzijds “Chamber music” van Gilberto Mendes (°1922), n.a.v. de 450ste verjaardag van de stad Santos in Brazilië, en anderzijds “Belgian contemporary chamber music” m.m.v. Lucienne Van Deyck.
1998 zette ze in met een bescheiden bijdrage in Taptoe’s “Genoveva van Brabant”, terwijl ze quasi tegelijkertijd ook de coaching deed van de zangers in “Clockwork orange” van het NTG. In beide gevallen begeleidde ze ook zichzelf of anderen op de piano. Merkwaardig was wel dat in het laatste geval ze zowel als begeleidster als als zangeres van het lied “Ich liebe dich” staat opgegeven. Nu werd dat lied gezongen door een halfnaakt meisje dat dus duidelijk geen piano in haar mouwen verborg, zodat dit op zich al onmogelijk is, maar bovendien was het, zo te zien, toch hoegenaamd niet onze lieve Françoise!
Tijdens de Gentse Feesten van datzelfde jaar werkte ze mee aan “Rooie Niki” van Logos. De titelrol was natuurlijk weggelegd voor Moniek Darge, maar Françoise “mocht” wel een opgemerkte performance in bad weggeven. Aangezien het stuk op de eerste plaats bedoeld was voor kinderen droeg ze voor de gelegenheid een badpak.
In 2013 kwam Françoise in het nieuws door haar techniek van “inhaling singing“. Ze maakt ook eigen composities onder de naam Irma Bilbao.
Frans Redant reageerde drie maal op dit artikel. Hij had evenwel blijkbaar wat problemen met zijn computer, zodat zijn eerste bijdrage als volgt begint: “… internet brak me plots af. Ik ga dus verder: voor Françoise, dat schoon meiske zoudt ge direct in zwijm vallen. Terecht. Maar er is meer. Zij is een uitstekende muzikante en pedagoge. Onnozelaars, acteurs ocharme, in het theater, die nog nooit een serieuze partituur, ik denk aan iets van Johan de Smet, voor ogen hebben gekregen, weet zij tot onvoorstelbare hoogten mee te voeren en te dwingen, met zachte dwang. Zo heeft zij, in het Gentse bijvoorbeeld, al meer dan één spektakel van onmuzikaliteit weten te redden. Kamagurka hoort haar eeuwig dankbaar te zijn.”
“… internet coupeert weer: ‘dubbele reactie, het lijkt dat ge dat al hebt gezegd’…????
Dus ook Kama mag haar dankbaar zijn, o.m. met de prachtige voorstellingen in het NTG, op muziek van Johan de Smet.
Maar, en dat wou ik zeggen, Françoise is een ongelooflijke zangeres die alle genres aankan, die openstaat voor alle muziek, ook, misschien vooral voor hedendaagse. Zij neemt haar stiel uiterst au sérieux, maar: ze kan altijd lachen.
Geen dame, maar een zeer groot meisje!
Deze liefhebbende bewonderaar van verre,
Frans.”
“Ik betreur uiteraard dat een ongenadige censor (*) bedrijvig is, die mijn schamele betoog, mijn bescheiden hommage aan de ongelooflijke Françoise van Hecke in stukjes heeft verhakkeld; maar vrienden, dit mag de pret niet drukken.
Françoise, ik hoop, tot in den draai! Ge weet zelf niet goed hoe goed dat ge zijt!”
Referentie
Ronny De Schepper, Duet voor sopraan en body builder, Het Laatste Nieuws 2 december 1995
(*) Voor alle duidelijkheid: Frans bedoelt hiermee WordPress en niet de auteur van deze blog. Ikzelf zou hem juist met plezier alle ruimte geven om de lof van Françoise te zingen!
dagelijks iets degelijks 