Raymond Thielens meldt me de dood van Will Ferdy op 95-jarige leeftijd. Ik ken hem al sedert “Ziede gij mij geire?” (Will, niet Raymond) en midden de jaren zestig heb ik zelfs een epeetje (extended play, vier nummers i.p.v. twee) gekocht met daarop “De stervende”, zijn versie van “Le Moribond”. Maar dat was dan wel als geschenk voor mijn moeder, want zelf heb ik me nooit echt aangesproken gevoeld door de man. Wat niet wil zeggen dat ik zijn belang voor de Vlaamse “kleinkunst” onder de mat wil schoffelen. Ergens in de jaren tachtig schreef ik volgend stukje over Will Ferdy in De Rode Vaan. Jammer genoeg ben ik weer slordig geweest met bronvermelding…
De nieuwe Will Ferdy-elpee is er. Ze is niet via onze redactie gepasseerd en de twee mogelijke reacties daarop (1.hartstochtelijk huilen; 2.naar de platenboer snellen) zijn aan mij niet besteed, want Will is iemand die wel degelijk nog onder de noemer “kleinkunst” valt en daarover heb ik nu toch reeds in het lang en het breed mijn mening gegeven, nietwaar?
Toch is deze ongehoorde (letterlijk) elpee een goede aanleiding om twee tijdschriften aan onze lezers voor te stellen. Zowel in F-magazine (het fanblad van de Will Ferdy-club) als in Link (het homo-maandblad) wordt ze immers besproken. En tweemaal op een opmerkelijke manier. Link verrast ons vooral door een zeer positieve recensie vanwege hoofdredacteur Jan Vergauwen. Hieruit blijkt echter dat deze zich vooral laat leiden door de teksten, waarvan er twee onverbloemd naar Wills “anders-zijn” verwijzen en op zijn minst drie andere in bedekte termen.
Dit maakt de reclame-recensie in het fanblad des te merkwaardiger, want daar slaagt men erin nergens over dit aspect van de plaat te reppen. Nochtans heet ze “Autobiografisch 2” en verwijst alzo uitdrukkelijk naar de ophefmakende “Ik ben van ver teruggekomen” (1973). Merkwaardig is trouwens dat dit hele blaadje baadt in een halfzachte atmosfeer die vaag aanleunt bij het religieuze reveil dat ons de laatste tijd teistert (een kort stukje over Taizé, optredens van Will Ferdy in huwelijksmissen, Bond zonder Naam-slogans enz.).
Zou Will zelf wel gelukkig zijn met een dergelijk blad? Tenslotte heeft hij de niet geringe verdienste de problematiek in de openbaarheid te hebben gebracht via een geruchtmakend interview in 1971 als hij als eerste B.V. zichzelf op de televisie “out” als homo.
Will Ferdy: Die bekentenis, dat is mijn vorm van engagement. Ik voelde me erna vrijer, eerlijker… het was een soort van zelfbevrijding. En ik ben ervan overtuigd er andere mensen een dienst mee bewezen te hebben. Elk zijn manier van aanpak. Ik verkies de zachte tik met de handschoen. ’t Is nonsens om iets te maken waarvan je weet, dàt zal het publiek wel behagen. Ik sta achter mijn nummers, met hart en geest.
Het beste nummer van Will vind ik uiteindelijk “Christine”. Het nummer zelf zoals het is uitgebracht, maar ook nog in twee andere versies. De ene in het Gents en een tweede als “Mijn vriend”, want zo heette de oorspronkelijke versie. “Ik heb je weer ontmoet, mijn vriend, na al die lange dagen…” Maar daarvoor was de tijd (1965) toen nog niet rijp…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 