‘Die dekselse Martin Heylen’, zal Luc Haekens gedacht hebben, ‘trekt naar de USA op reis, leuk televisietje maken. Moet ik ook kunnen. Maar hoe? Hij zocht familie op. Familie, daar rinkelt bij mij een bel!’. Loopt daar ten huize Haekens niet de dochter Justine rond, en vertrekt zij niet naar Schotland in het kader van Erasmus! Daar zit iets in. En Erasmus… Ieder jaar 6.000 studenten. Die Heylen zat vast in één land, saai, de US, wel groot maar toch. Indien ik nu eens tien Erasmusstudenten vind met telkens een andere bestemming… dat kan een fraaie trip worden. En kijk, daar ging hij. En wij gingen mee. Het ‘grote onbekende’ tegemoet, zeven afleveringen lang. Telkens op Eén, donderdag om 21u25.
In de eerste aflevering zien we dochter Justine vertrekken richting Edinburg waar zij nog gedurende vijf maanden rechten zal studeren (foto VRT). Of zij papa Luc zal missen? Op een schaal van 10:2! Dat is pijnlijk. Haar vriend misschien meer; of Luc zich bij het afscheid wel even wil verwijderen – dit is toch intiem. De camera blijft wel draaien, vreemd. Blijkbaar mist pa Haekens zijn dochter wél want al snel daagt hij op in de Schotse stad. Ietwat verontrust wanneer de taxichauffeur meldt dat Edinburgh gevaarlijk is, een stad van drugs en geweld. Even later staat hij ietwat wezenloos bij het flatgebouw waar dochterlief zou wonen. Zij verschijnt, een bejaarde bewoner zorgt voor wat gemoedsrust: het is er veilig. Koffie kan Justine helaas niet aanbieden, thee dan maar: ’s Lands wijs… Hij brengt de nacht door op de grond in het goedgekeurde flatje. Niet zo best voor zijn rug. Haekens is Tom Waes niet, dat zullen we nog merken wanneer hij in Noorwegen op de latten staat, nu ja ‘staat’!
Ondertussen volgt hij een les met Justine, gaat met haar eten in ‘Petit Paris’, heel lokaal – een typisch Frans gerecht. Ik had toch haggis verwacht, niet dus. Met twee medestudenten ondernemen ze nog een tochtje in de Highlands, wandelen, klimmen, oef! Wat dat alles nog zal worden wanneer hij Ashly bezoekt die naar Oeganda trekt, of Luna die in New York communicatie en management studeert? Rubine zit in Tsjechië, Elif studeert in Gambia vroedkunde en Bram in Spanje voor industrieel ingenieur. In de eerste aflevering mogen we nog op stap met twee studenten. De eerste is Tuur die in Noorwegen sportwetenschappen volgt. Al is zijn betrachting: leider worden, dat verwacht hij hier te leren, coaching. Haekens wordt dadelijk op sleeptouw genomen want er staat net een driedaagse skiën gepland. En Tuur is een leek in die discipline, Luc Haekens brengt er evenmin veel van terecht. Nog grappiger is het wanneer de jongen bij de meisjes in de slaapkamer belandt om de nacht door te brengen. Maar er is ook plaats geruimd voor de ernst tijdens een tête à tête-gesprek bij een kachel, of een babbel met enkele andere jongeren op uitwisseling – hun betrachting, hun idealen, hun toekomst. Misschien wil Tuur wel brandweerman worden, voorwaar een vreemde opstap dit Erasmusproject!
Tenslotte belanden we in Bulgarije bij Arthur die slavistiek studeert en zijn kennis van het Bulgaars wil bijspijkeren. Zo’n verblijf alleen in een vreemde omgeving is voor hem een zware opgave vermits hij lijdt aan cerebrale parese, een motorische beperking. Hij heeft het duidelijk niet gemakkelijk. Niets is vanzelfsprekend, zelfs het vinden van eten blijkt een opgave. Bijna niemand spreekt Engels en zijn kennis van het Bulgaars is nog rudimentair. Toch blijft hij met de moeilijkheden de strijd aangaan. Een kort gesprek met de decaan belooft wel de nodige steun. Dit wordt ongetwijfeld een mooi portret. Wat hier werd verteld was indringend – mooi maar pijnlijk.
‘Het grote onbekende’ heeft in deze eerste aflevering reeds een aantal jongeren ten tonele gebracht, van heel diverse pluimage – niet alleen de Belgische studenten – die aan het woord komen met al wat ze verwachten van hun maanden in het buitenland. Hoe ze de maatschappij waarin ze leven ondergaan, hun mening, hun strijd, hun ontgoochelingen. Maar vooral hun dromen, hun hoop. Het is heel divers. Zo is dit een boeiend programma geworden dat het entertainment overstijgt. Het gaat in op de noden en pijnpunten van de jeugd door hen zelf aan het woord te laten. Het zijn immers de gesprekken die de ruggengraat uitmaakten. Benieuwd wat deze en al die andere studenten verder nog te vertellen hebben…
Johan de Belie
…
dagelijks iets degelijks 